kwiecień 2013 – Deszcz Odrodzony

Setka

Pierwsze sto kilometrów za jednym zamachem na rowerze. Skłamałbym mówiąc że było lekko, ale to raczej kwestia ułożenia siodełka (muszę je przesunąć do tyłu) i tego że…no cóż…siodełko do najbardziej miękkich nie należy. Fizycznie jednak nie było większych problemów. Momentami trzeba było jedynie podnieść ręce bo one były najbardziej zmęczone, ale nogi dawały radę. Takim spokojnym tempem to jednak nie ma źle, bo gdy czasem jeżdżę szybciej to moment zejścia z roweru jest tragiczny. Z chodzeniem nie mam problemu, ale uda potrzebują chwili by się przestawić do pozycji pionowej. Psychicznie również nie było tragedii. Gdzieś tak na 66-ym miałem myśl ‘a może nie zrobimy dzisiaj setki tylko 50 mil?’, ale potem zjechałem z tej górki i mi przeszło. Od tamtego momentu nie miałem już żadnych wątpliwości że dzisiaj zrobię tę setkę.
Jechałem w stronę Pizhou, czyli miejscowości rodzinnej Lydii, ale potem zawróciłem bo nie miałem pewności czy sobie poradzę z tym dystansem. Może podejmę się tej trasy w jakiś weekend bo widzę że radę dałbym bez większych problemów.
Po drodze zakręciłem skuszony informacją o parku i polu truskawek.

Do parku nie dojechałem, bo chyba trzeba jeszcze gdzieś skręcić a nie było już innych drogowskazów, za to pola truskawek…

Po obu stronach drogi ciągnęły się na jakieś 100 metrów w głąb i tak przez kilometr – półtora. W sumie to fajna sprawa, bo z tego co zrozumiałem można też samemu przyjść i sobie nazbierać, a jak ktoś jest leniwy, lub niecierpliwy to może sobie zakupić. Ja fanem truskawek nie jestem więc zrezygnowałem. Zawróciłem gdy zaczynało się kolejne pole i wróciłem na pierwotną trasę.

Dzięki niej dojechałem do wioski w której było całe mnóstwo zakładów kamieniarskich i ludzi zajmowali się przygotowaniem różnej maści posągów, rzeźb, dachów, mostów, drzwi, nagrobków, słowem wszystkich rzeźb które widzicie na zdjęciach i nie tylko.

Ten znak oficjalnie poinformował mnie że opuszczam teren ‘gminy’ Jiawang i wjeżdżam do ‘gminy’ Pizhou:

A kawałek dalej, jak już pisałem, zawróciłem.

Zastanawiam się czy jutro nie pojechać znowu w tamtym kierunku i odbić w stronę miast bo na zdjęciach z satelity wydaje się być intrygujące (ach google…). Czemu nie.

Pole wokół grobu.

Ach…przejechałem też przez most nad rzeką po której płynęły barki, co wyglądało niezwykle.

Przejeźdzając między polami robiłem zdjęcia ludziom zbierającym coś co pachniało jak…no właśnie nie potrafię skojarzyć zapachu, taki bardzo ostry, ale co to było…

W każdym razie wyglądali jak żywcem wyjęci z filmów amerykańskich pokazujących rolników pracujących na polach w Azji.

Z tą różnicą że mieli przenośne radia z których leciała muzyka.

Pod koniec czułem już tę przyjemną pustkę w brzuchu która pojawia się po dobrym wysiłku, ale chińskie gruszki są niezawodne w zwalczaniu tej sytuacji. A zjadłem tylko gruszkę i jabłko, czyli naprawdę niewiele jak na ponad cztery godziny jazdy.

Czułem się dzisiaj leniwie więc zamiast przygotowywać obiad samemu pojechałem do obwoźnego Pana, którego dzisiaj zastępowała żona i kupiłem tofu oraz rybki:

Także pierwsza setka została zaliczona, teraz trzeba zrobić ‘century’ czyli 100 mil w 12 godzin. Ani czas, ani trasa nie są tutaj takim problemem jak trasa. Muszę w końcu kupić przenośną pompkę, bo mam zestaw do łatania, ale pompki ciągle nie…

Burza

Od czwartej nad ranem nie mogłem zasnąć z powodu deszczu walącego w okna. Takiej burzy nie przeżyłem od kilku miesięcy. Błyskało, grzmiało i lało. Pełny serwis. Po czymś takim ulice w Polsce spływają błotem, nierzadko widać gałęzie na chodnikach, ale powietrze jest świeże. Deszcz w końcu oczyszcza, przynosi ulgę, jest w nim coś pierwotnego do tego stopnia że chociaż kryjemy się przed nim to gdy w końcu zmokniemy nie ma nic bardziej naturalnego niż właśnie deszcz.

Poszedłem do pobliskiego oddziału ICBC, odsiedziałem swoje w kolejce i zostałem zaskoczony doskonałą angielszczyzną Pani z okienka która wymieniła mi kalkulatorek i dokładnie wytłumaczyła co mam zrobić. Cudownie.

Wróciłem do mieszkania i zabrałem się za przelewanie pieniędzy. Bez problemu udało mi się zapłacić za książki. Wczoraj z Lydią potwierdziłem adres który ustaliliśmy z Tracy, więc pozostało mi jedynie zapłacić. Zapłaciłem! Udało się! Pieniądze poszły na konto Wydawnictwa Uniwersytetu w Pekinie!

A teraz od kilku godzin próbuję pokonać Taobao. Alipay, czyli chińskiego PayPala już ujarzmiłem. Co prawda popierdziliłem zupełnie bo założyłem konto na alipay i na taobao a zakładając na tym drugim zakładasz jednocześnie na pierwszym ale odwrotnie to nie działa. Teraz muszę trochę pokombinować żeby to wszystko działało…
Udało się…
A teraz opiszę:
1. Założyłem konto na taobao poprzez moje konto na qq
2. Założyłem konto na alipay i wpłaciłem na nie pieniądze
3. Kupiłem coś na taobao i próbowałem zapłacić, ale nie mogłem bo konto było powiązane z innym kontem na taobao
4. Przelałem pieniądze z drugiego konta na konto pierwsze
5. Musiałem wprowadzić poprawne dane by dostać pieniądze
6. Wprowadziłem dane Lydii, więc teraz na taobao widnieję jako Sun Pian Pian
7. Potwierdzono odbiór pieniędzy
8. Zapłaciłem za produkt
9. Czekam
Jeżeli dostanę to co zamówiłem to podzielę się zdjęciem, ale prawdę mówiąc cudów się nie spodziewam bo to bardzo tanie.

No dobrze, ale o czym ja tak naprawdę mówię…
Taobao to allegro i merlin (dla tych kupujących na polskim podwórku), ebay i amazon (dla tych kupujących za granicą) przystosowane do potrzeb rynku chińskiego. Czyli grubo ponad miliarda osób. Po cenach prosto z Chin…Innymi słowy: dużo i tanio. Naprawdę dużo. No i miliardy podróbek. Tanich podróbek
Alipay to payu (dla tych kupujących na polskim podwórku) , paypal (dla tych kupujących za granicą) stworzony z myślą o Chinach.
Podstawowa wada tych wyżej wymienionych chińskich odpowiedników jest taka że są tylko po chińsku. O ile rozumiem brak zainteresowania ze strony allegro by uruchomić angielską wersję serwisów (bo payu także należy do allegro) tak w merlinie zrobimy zakupy po angielsku. Taobao i alipay pewnie wersji angielskich prędko się nie doczekają, w końcu stworzone zostały z myślą o rynku krajowym. Dotarciem do odbiorców zagranicznych zajmują się inne serwisy.

Także trzymajcie kciuki.

Niedziela i przegapione #10

Wiele w tym tygodniu nie przegapiłem. Przede wszystkim dlatego że miałem wystarczająco dużo czasu by pisać o wszystkim na bieżąco. No i głównie to jeździłem na meridce. Także dzisiaj znowu będzie krótko.
Warto wspomnieć o plakatach w szkole, oraz wycinkach prasowych w klasach, mówiących o trzęsieniu ziemi z 20 kwietnia. Straszne wydarzenie i widać że odbiło się wszędzie.

Ta pogoda zmusza wręcz do wcześniejszego wstawania bo wytrzymać się w łóżku nie da. Przesunąłem budzik o trzydzieści minut do tyłu, a i tak obudziłem się przed nim. Dzięki temu udało mi się śmignąć z samego rana 27 kilometrów. O 6 ludzie już się krzątają, sklepy jeszcze są pozamykane ale ludzi ćwiczących na ulicach jest całe mnóstwo. Jutro chcę wyjść i porobić zdjęcia/pokręcić filmy bo naprawdę warto to zobaczyć w ruchu.

Wracając napotkałem korek wywołany wojskowymi transporterami które jechały do jednostki. Przed przechodzeniem między nimi powstrzymywali ludzi umundurowani żołnierze. Zdarzało mi się na różnych zawodach pomagać jako ‘zabezpieczenie trasy’ i wiem jak niewdzięczna jest to robota, dlatego serce mi zaczęło krwawić gdy ludzie nic sobie nie robili z tego biednego żołnierza i przejeżdżali na motorach/skuterach/rowerach tuż obok niego, a On musiał trzymać sznurek a w Jego oczach nie było ani cienia złości, jedynie bezsilność. Z jednej strony strasznie to smutne, a z drugiej pokazuje że w Chinach jednak nie mają zbyt wielkiego respektu dla wojska.

Dzieciaki dostały dzisiaj wyniki z egzaminów i dosłownie oszalały na ich punkcie. Niektóre pozytywnie, inne niekoniecznie. A jeżeli weźmiemy pod uwagę że w następną niedzielę ma mieć miejsce spotkanie z rodzicami to dopiero niektórym zrobi się gorąco.

Zmieniono dzisiaj plan zajęć, o czym dowiedziałem się od uczniów, ale to akurat pomińmy milczeniem, uśmiechnijmy się bo dzięki temu kończę zajęcia przed 16, czyli mogę dzisiaj sobie jeszcze poszaleć z meridką. Od razu pysk mi się uśmiecha.

W gabinecie w dalszym ciągu stoi choinka i czuję się trochę jak w kraju gdzie w ogóle nie ma zimy. Za oknem 30+ stopni a ja sobie oglądam choinkę przystrojoną jak na Boże Narodzenie. A przecież do kolejnych świąt jeszcze siedem miesięcy z hakiem.

Ach…zaskoczony dzisiaj zostałem przez niespodziewanego gościa. Odwiedził mnie Lawrance który chciał żebyśmy pojechali do Xuzhou na wystawę samochodów. Odmówiłem, ale dowiedziałem się że po skończeniu szkoły już tu nie wróci, co trochę mnie zasmuciło. Nie wspominałem o Nim już od dawna bo prawdę mówiąc odkąd wróciłem do Chin po przerwie zimowej nie rozmawiał ze mną ani razu. Ani przez qq, ani przez komórkę, nie wysłał nawet sms. A o rozmowach na żywo to nawet nie wspomnę. Dzisiaj poznałem Go po głosie, bo zupełnie zmienił fryzurę a i rysy twarzy przy okazji Mu się zmieniły trochę.

Popsułem dzisiaj swoją kartę do zakupów przez internet (ICBC daje taki ‘kalkulator’) bo chciałem zapłacić za zamówione książki, a zapomniałem że najpierw muszę wpisać hasło. Także jutro udam się do ICBC w Jiawang i poproszę o zrestartowanie. Mam nadzieję że mnie zrozumieją. A jak nie mnie to na ‘kalkulatorze’ na pewno jest coś napisane.

Ruszyłem na małą przejażdżkę którą wydłużyłem gdy zdałem sobie sprawę że mogę pobić mój niezwykle imponujący rekord na 50 kilometrów. Także dobiłem do 50, a przy okazji znalazłem trasę na wtorkową wycieczkę. Prosta, bez żadnych cudów, więc zgubić się nie powinienem. A przy okazji znajdzie się na pewno coś ciekawego do oglądania.

Show

Gdzieś tam w otchłaniach hali znajduje się ring bokserski.

Zaczęło się z przytupem od pokazu tanecznego który jest na youtubie. A potem pora na czterech prowadzących którzy, nieskromnie mówiąc, sprawili się bardzo dobrze aczkolwiek przy grach było trochę chaosu. Na szczęście gry nie były najważniejsze.
Najważniejsi byli śpiewający uczniowie a Oni spisali się na medal. Wszystkim bardzo się podobało, filmów co prawda nie mam, ale mam nadzieję że jeszcze wejdę w ich posiadanie.

[iframe width=”420″ height=”315″ src=”http://www.youtube.com/embed/y8TFdQdxK3o” frameborder=”0″ allowfullscreen]

Zamiast opisywać jak to wszystko wyglądało powrzucam Wam zdjęcia uczniów byście w końcu mogli przypisać twarze do tych wszystkich imion. A łatwo nie będzie :)

Klasa siódma, a konkretniej ta część która odpowiadała za 'Kupca Weneckiego’.

W przerwie na lunch skoczyłem na pocztę wysłać pismo do sądu. Jak zapewne pamiętacie rok temu miałem bliskie spotkanie trzeciego stopnia z samochodem. Na pasach. Po tym jak podniosłem rękę by sygnalizować że będę przechodzić. Kosztowało mnie to siedem dni w szpitalu, a samochód trzeba było odholować. Sąd w Katowicach uznał że jestem winny i jako pieszy wtargnąłem na przejście dla pieszych, a Pani siedząca za kierownicą jest niewinna. Nie potrafię niestety być tutaj obiektywny i nie wiem jak to uzasadnić, więc zakończę temat. Także wysłałem swój sprzeciw, a potem ponownie popsułem mały chiński rower.

Ten w środku to Nobby z klasy pierwszej.

Meridka nie jest rowerem do jeżdżenia do szkoły, ale teraz niestety przyjmie taką rolę…mam nadzieję że nie będzie miała mi tego za złe. Poszedłem do fryzjera, bo w końcu miałem chwilę czasu, trochę z Nimi porozmawiałem, pośmiałem się, pozowałem do zdjęć i nawet nic nie musiałem zapłacić. Fryzjer w Chinach to naprawdę przeżycie…to mycie głowy dwa razy, ten krótki masaż, no super sprawa. A w dodatku niesamowicie dbają o szczegóły. Tylko że trwa to strasznie długo…dzisiaj zeszło blisko 40 minut i już myślałem że się spóźnię. Gdyby nie meridka to tak by było.

Yan Shuo z klasy piątej. To jemu ciągle mówię żeby ściął grzywkę.

Pogoda robi się już nie do zniesienia. Dzisiaj wstałem o 530 bo nie mogłem wytrzymać ciepła. Jutro pobudka jest zaplanowana dokładnie na tę godzinę. Szybkie śniadanie i godzinka na meridce. To jest przewaga roweru nad bieganiem. Gdybym chciał iść pobiegać musiałbym iść bez śniadania, bo inaczej prawdopodobnie bym zobaczył je jeszcze raz, a w najlepszym wypadku czułbym ogromną niemoc i kolkę co chwilę.

Ten w czapce to wychowawca klasy szóstej. Nauczyciel fizyki.

Dzisiaj zaplanowana przerwa od rowerowania. Podobnie w poniedziałek, chociaż ‘nigdy nie mów nigdy’, może jeszcze mi przejdzie z tym poniedziałkiem jeżeli kałuże nie będą zbyt duże. Bo chociaż mycie meridki nie jest uciążliwe (ostatnio zeszliśmy do 40 minut) to jednak nie powinienem myć jej co tydzień.

'Zdrajczyni’ czyli Stefanie z klasy dwunastej.

Chodząc teraz wieczorem po Jiawang dostrzegam od groma takich małych pojemników z węgielkami nad którymi ludzie opiekają sobie jedzenie. Tak patrząc na to ogarnia mnie pewna tęsknota za majem w Polsce, a konkretniej pierwszym długim weekendem kiedy to tradycyjnie przez lata najpierw biegłem w Silesii a potem mieliśmy rodzinnego grilla. W tym roku i tak by nic z tego nie było bo Silesię przesunęli na 12 maja. I tą myślą się pocieszam.

Liberty, który dzisiaj śpiewać nie mógł bo jest chory.

Ian z klasy pierwszej i jego kumpel z piątej.

Król z klasy piątej. Najlepszy uczeń tej klasy przy okazji.

Od lewej: przewodniczący klasy drugiej, (chyba z piątej, ale nie mam pojęcia kto to), przewodniczący klasy piątej i Ian raz jeszcze.

Od lewej: przewodniczący klasy drugiej, (poważnie nie wiem kto to), Tina, Jessica zrobiona baletnicę i Eric.

Krótko

Dzisiaj będzie krótko bo ruszam jeszcze na zakupy.
Rano ruszyłem na przejażdżkę rowerem, ale nie mogła być za długa bo miałem tylko godzinę i parę minut. Ruszyłem więc w stronę nieznanego, znaczy do starego centrum i prosto przez skrzyżowanie. Widziałem coś co wyglądało jak świątynia z pomnikiem Konfucjusza przy wejściu, ale była jeszcze zamknięta.

Kawałek dalej zawróciłem do mieszkania i gdzieś tak dwa kilometry od domu usłyszałem ssss, czyli znowu coś się wbiło w tylną oponę. Tym razem był to gwóźdź:

Dotruchtałem do mieszkania, szybko się umyłem, przebrałem w strój odpowiedni do dnia dzisiejszego i pobiegłem na skrzyżowanie by Mistrz rowerowy (tak Go zapisałem w komórce) naprawił mi dętkę. Naprawił, skasował 2 RMB i zostało mi jeszcze tyle czasu że spokojnie wróciłem do mieszkania by się ogolić.

Jeżeli chodzi o konkurs to dzisiejszy dzień jest jedną wielką improwizacją. Biegałem między salą a szkołą przenosząc komputer z miejsca na miejsce by dzieciakom puścić jakiś film bo Lydia nie miała czasu by dopilnować czegokolwiek związanego z zajęciami.

‘Dyrektor wie, część nauczycieli też, no ale przede wszystkim uczniowie wiedzą że jesteśmy bardzo zajęci.’ Bardzo zajęci oznacza w moim przypadku 10 prób wejścia i jedną próbę gier i wyjścia. A w przypadku Lydii między innymi taniec synchronicznymi z uczennicami z drugiej klasy. I to chyba wystarczy za najlepszy komentarz.

Także wybaczcie że dzisiaj tylko tyle, ale sami rozumiecie. Jutro na meridkę nie wskakuję, trzeba w końcu się zregenerować.

Interwały

Wyłania się z pomiędzy zarośli.

Pierwszy raz od bardzo dawna jestem tak naprawdę naprawdę zmęczony, tak zmęczony jak byłem w Polsce po biegach. Nawet parę tygodni temu gdy pisałem że jestem zmęczony i mam problemy z wejściem po schodach nie byłem tak padnięty. Wtedy był to tylko ból mięśniowy, efekt przyzwyczajania ciała do interwałów. Dzisiaj to coś więcej. W żadnym wypadku zmęczenie psychicznie bo zaraz po wejściu do mieszkania myślałem już o tym jak tu wygospodarować czas na jeszcze jeden trening, tak żeby raz w tygodniu robić interwały krótkie a raz długie. To takie zmęczenie…hmm…kompletne. Całe ciało chce odpocząć, nie tylko nogi, spać się chce, myśli krążą trochę wolniej niż normalnie, a może to świat krąży szybciej? Za godzinę, dwie, wszystko powinno wrócić do normy, ale teraz padam. To znak dobry i zły. Dobry bo trening był dobry, zły bo czuję że trening nie był dobry i mogłem dać z siebie więcej. Tylko czułem nogi po ostatnich wycieczkach rowerowych…w takich chwilach lubię sobie powtarzać ‘nigdy nie ma warunków idealnych’. Zrobiłem dzisiaj 25×30/15, czyli 25 powtórzeń: 30 sekund glorii i chwały na 15 sekund przerwy. Mogłem biec szybciej momentami, mogę się trochę tłumaczyć wiatrem, trochę zmęczeniem, ale ‘nigdy nie ma warunków idealnych’. Gdzieś w okolicach drugiej piątki, między siódmym a ósmym powtórzeniem zwątpiłem czy dam dziś radę, ale to tylko znaczy że należy się uspokoić na przerwach. Także uspokoiłem się i dalej biegło się już w porządku. 25 powtórzenie miało 200 metrów, bo mogę. Wyszło szybciej niż tydzień temu, ale wiedziałem że tak będzie. W końcu przerwy są krótsze. Pogoda w końcu była taka że można biec w krótkim rękawku.

Teraz widzę że się pomyliłem i zrobiłem 26 powtórzeń…pamiętam że przy 2 piątce zawahałem się przy dwa i trzy i chyba zrobiłem je dwa razy.

Rękawiczka ze ściągami…

Po obiedzie wróciłem do szkoły by porozmawiać z Tiną. Odgrywaliśmy scenki, Ona już się swojego wystąpienia nauczyła na pamięć…ja swojego nie zamierzam, ale ciii…no i zaproponowała że mi zamówi książki…i nawet pokaże jak kupować przez taobao…Nie…tam jest za dużo fajnych rzeczy…chociaż…no czemu nie…

Lydia pluje sobie teraz w brodę że Ją zaprosiła bo Tina to jej skrajne przeciwieństwo, chce mieć wszystko zaplanowane od początku do końca i interesują ją szczegóły z którymi Lydia sobie nie daje rady. Dla Niej to chyba jednak za trudna praca…

Wróciłem do mieszkania, tylko że ktoś zamknął drzwi do bloku i musiałem prosić Lydię by poprosiła o pomoc Panów strażników. No poważne…wracasz do mieszkania a tam klatka schodowa zamknięta…w dodatku Pan strażnik chciał być cwany i pokazał mi żebym wszedł przez piwnicę. Bardzo chętnie bym to zrobił ale parę miesięcy temu wstawiono kratkę między piwnicami. No dobrze…

Koniec końców wyjąłem meridkę i pojechaliśmy, a by uniknąć niespodzianek wybrałem prostą trasę między blokami i w stronę świątyni, potem do ogromnego skrzyżowania i do mieszkania. Wyszło tego 30 kilometrów i ustawiłem nowy rekord trasy pokonanej w godzinę. Znowu w dniu interwałowym. Czyli jest dobrze, ciało się dobrze regeneruje. Napstrykałem też trochę więcej zdjęć niż normalnie, czyli jakbym się spiął to mógłbym ten rekord jeszcze wyśrubować…to przyjdzie z czasem. Poza tym meridka nie została stworzona do rajdów i kręcenia czasów. To twarda zawodniczka do jazdy po górach.

CoTamSłychaćwChinach

Po zamieszkach z udziałem terrorystów w wyniku których zginęło 21 osób w Kashgar w autonomicznym regionie Sinciang-Ujgur nadeszła chwila spokoju.

Do zamachu doszło gdy trzech mieszkańców zgłosiło podejrzanie wyglądających mężczyzn na policję. Zamachowcy podpalili dom w którym przetrzymywali trzech mieszkańców, zanim policja uspokoiła sytuację terroryści zabili łącznie 15 osób. Policjanci zabili 6 terrorystów.

Udało się także zatrzymać kilku terrorystów którzy obecnie są przesłuchiwani.

To był długi dzień

A zaczął się, jak prawie każdy, o szóstej rano. Po siódmej wyszedłem na autobus i o dziewiątej zameldowałem się w Xuzhou. Najpierw polazłem do sklepu kupić parę rzeczy by, przy okazji, rozmienić pieniądze. Przesympatyczna Pani w sklepie zaproponowała mi zakup trochę droższych rzeczy niż planowałem, ale gdy powiedziałem ‘Taj głej la’, czyli ‘za drogie’ zaczęła się śmiać i przestała namawiać. Znalazłem taksówkę, ale była ustawiona w złą stronę i Pan kierowca nie chciał mnie zabrać, zgłosił się za to inny Pan, który podwiózł mnie do znajomego centrum handlowego. Mogłem pójść, ale taksówką było szybciej, a dzisiaj naprawdę nie miałem ochoty szlajać się po Xuzhou. Ruchome schody zawiozły mnie na drugie piętro i znalazłem księgarnie. W dziale ‘Klasyka Angielskiej literatury’ znalazłem Victora Hugo (no dobrze, książkę jego autorstwa), ale książki do nauki chińskiego już nie. Na szczęście miałem screena z internetowej wersji księgarni i pokazałem go Pani w kasie a Ona wstukała ISBN i…’Mayo’, czyli ‘nie ma’…No to nie ma…podziękowałem, złapałem taksówkę na dworzec i pojechałem do Jiawang. Strata czasu…

Tofu z papryką

Tofu z wodorostami

Tofu z grzybami

A razem wyglądało o tak:

W Jiawang kupiłem jedzenie w obwoźnej budce z jedzeniem i za te trzy worki wyszło mnie 14 RMB, czyli przeliczając na ilość całkiem nieźle. A trzy dania to nie jedno, więc jest różnorodność. Naprawdę się rozleniwiłem, ale muszę się też pochwalić bo znalazłem inny sklep w którym jest bób i to nie na słodko!

Nie wiem, ale trochę jak królikanie

Zjadłem obiad i postanowiłem że pojedziemy z meridką na przejażdżkę, tym razem w stronę rzeki. Rondko przejechane prosto, cały czas prosto. Po drodze nawet minąłem autobus 28, który podobno jedzie gdzieś gdzie należy się przesiąść w kolejny by dojechać do jeziora i tak sobie wymyśliłem że skoro zajęło mi dojechanie tutaj 52 minuty to pojadę jeszcze 18 bo za 6 kilometrów jest jakaś góra. Góry nie było, było miasteczko. Nie chciało mi się go zwiedzać więc zawróciłem i wróciłem.

Tylko nagle zacząłem się przebijać przez ogromne pokłady błota, których poprzednio nie było. Wtedy zwątpiłem…może ta droga się zmieniła bo tyle ciężarówek tu jeździ? No może…w końcu zsiadłem z roweru i jacyś mili ludzie pokazali mi żebym jechał przez wioskę, bo tam nie ma takiego syfu na drodze. Podziękowałem, przejechałem przez wioskę i znowu zacząłem jechać laskiem, ale coraz bardziej wątpiłem czy to dobra droga.

Uznałem jednak że nie ma się co spinać bo jedzie się przyjemnie. No i tak sobie jechałem, aż w końcu dotarłem do kolejnej drogi którą na pewno nie przyjechałem…Zawróciłem i przez całą drogę powrotną jechałem otoczony gimnazjalistami na rowerach elektrycznych…szału nie ma. Dojechałem do znajomego rozwidlenia w drodze i dwóch sympatycznych Panów poradziło mi żebym jechał przez wioskę, bo tam nie ma takiego…no sami wiecie, zapytałem się ‘Jiawang?’ ‘jeden skrzyżowanie lewo dwa skrzyżowanie lewo’ ‘Dziękuję’. Czyli miałem skręcić a nie jechać prosto. Skręciłem i rozpoznałem drogę. Prowadzi koło tych hałd z węglem i taka ciekawostka, w tej ‘wiosce’ starsi ludzie przebiegają z jednej strony ulicy na drugą, oraz chodzą po poboczu zbierając węgiel do takich oto koszyków:

‘kyjima?’ ‘mogę?’ nigdy nie było bardziej przydatne.

Wróciłem do Jiawang. Z lekkiej przejażdżki która miała mi pomóc przed jutrzejszymi interwałami zrobił się najdłuższy wyjazd w moim życiu, a nie wziąłem ze sobą ani jedzenia, ani picia. Myślę że klepnięcie 100 kilometrów to kwestia znalezienia odpowiednej trasy, nic więcej. Może zaplanuję coś takiego na poniedziałek…

W każdym razie po powrocie meridkę trzeba było znowu umyć, dlatego jutro naprawdę zrobimy coś lekkiego i przyjemnego po jakiejś suchej trasie. Tylko obawiam się jak to jutro z tymi interwałami będzie…

Korzystając z okazji – przepraszam wszystkich czekających na zdjęciach. Najzwyczajniej zapomniałem je wgrać. Już się poprawiam.

Grobowce

Krótka wersja – nie dojechałem.

Długa wersja – ruszyłem o ósmej. Ruszyłem to jednak zbyt duże słowo bo ledwo spojrzałem na meridką i widziałem że uszło jej powietrze z tylnego koła. Poszliśmy więc do tego przesympatycznego Pana siedzącego na rogu ulic, porozmawialiśmy trochę, przynajmniej ja i On próbowaliśmy, a po krótkiej operacji ruszyliśmy z meridką w drogę. Błota i kałuż było co niemiara, meridka pod koniec drogi wyglądała koszmarnie, a moje ubrania to katastrofa. Świeżo wyprane spodnie znowu do prania, a buty…tragedia. Tym razem zatrzymałem się na skrzyżowaniu i zakupiłem trzy gruszki (drogo bo 4RMB), skręciłem w prawo i dojechałem do skrzyżowania. W lewo 104, w prawo 104, prosto 303. Pamiętałem że mam jechać 303 a potem skręcić gdzieś, tak sobie zapisałem na mapie nawet (nie ufaj sobie, nie ufaj nawet mapom które robisz).

Chiński osioł.

Także pojechałem prosto ale dojechałem do końca jakiejś wioski i uznałem że to nie może być tu (mapy google mówią że wjechałem do jeziora), zawróciłem i odbiłem w inną stronę, ale po chwili znowu zawróciłem bo wiedziałem że muszę szukać dużej drogi. Zapytałem się Panów w sklepie motorowym o pomoc, pokazali ‘o tam’ więc pojechałem ‘o tam’ , po drodze pytałem się o te grobowce jeszcze kilka razy i wszyscy pokazywali ten sam kierunek, dojechałem w końcu do skrzyżowania i zapytałem się taksówkarza. Pokazał ‘o tam’, no to pojechałem, ale czułem że jadę za długo więc zapytałem Panią na drodze…która pokazała że mam jechać z powrotem…Zdenerwowany zawróciłem.

Żadnych drogowskazów nie ma, istnieje więc duże prawdopodobieństwo że jeżeli nawet kiedyś te grobowce istniały to teraz nie są ogólnodostępne. Gdyby były to byłaby brązowa tablica z kierunkiem…także w stronę grobowców już nie pojadę, pojadę za to do jeziora, co jest moim celem na kolejny tydzień…A dlaczego na kolejny za chwilę. Wróciliśmy ubrudzeni do domu i zabrałem się za mycie meridki, zeszło nam tak z półtorej godzinki, ale teraz jest czyściutka. Naprawdę ciężko domyć ją dobrze bez rozkręcania. Czuję że ta trasa i to mycie zbliżyło nas do siebie, to w końcu moja meridka i nie może mnie zawieść.
Teraz patrzę na mapę i widzę, że tam gdzie były te grobowce stoi i jakiś las, stoi droga…teraz wszystko rozumiem…jechałem koło lasu ale to nie ten las, jechałem drogą, ale to nie ta droga, wziąłem dobry zakręt, ale droga się zmieniła…te zdjęcia satelitarne są zbyt stare po prostu. Także teraz pora na podbój jeziora.

Obiad i pora do szkoły spotkać się z Tiną, która chciała zrobić próbę i omówić nasze wystąpienie. Nie ma problemu. Dziewczyna jest perfekcjonistką i strasznie przejęła się swoją rolą, ale to chyba dobrze.
Także porozmawialiśmy, popróbowaliśmy, a potem poszliśmy porozmawiać z Lydią:
– Ale wiesz że w weekend masz zajęcia bo trzeba poniedziałek i wtorek odrobić. Mówiłam ci.
– Zaraz. Mówiłaś że nie będziemy tego odrabiać.
– Tak, ale jednak będziemy. A…i może w piątek też będziesz mieć zajęcia.
– A próba?
– No zajęcia będą od 1010.
– Czyli nie będę musiał być na próbie?
– Porozmawiam i się zapytam.

A potem z Tiną obgadaliśmy Lydię jak dwie przekupki na targu. Nie będę się usprawiedliwiać. Obgaduję Ją tutaj od kilku tygodni, więc wiecie.

Wracając do domu postanowiłem że kupię sobie kolację. Poszedłem do sklepu pod domem, ale nie było nic ciekawego więc poszedłem do drugiego sklepu i kupiłem tofu z cebulą i papryką. Całkiem całkiem. Za 7 RMB, ale też porcja większa niż w szkole.

Jutro jadę do Xuzhou kupić książkę, kolejna przygoda bo nie mam pojęcia gdzie jest księgarnia, ale że nie chcę niczego poza książką to nie zamierzam tam dużo czasu spędzać, zrobić co zrobić, wrócić do Jiawang i pojechać gdzieś na meridce.

‘20 kilometrów to nawet się nie spocisz’

Takie słowa przeczytałem rano, więc uznałem że może faktycznie te moje zaplanowane na dzisiaj regeneracyjne 20 to trochę za mało. Regeneracyjne 20 na rowerze brzmi jak niezły dowcip gdy pomyślę o tym co przechodziłem w Polsce i ile wysiłku kosztowało mnie pokonanie tych marnych dwudziestu kilometrów w poniedziałki, wtorki i piątki. Bo w środy było to z reguły 40+ i wolę nawet o tym nie myśleć. No dobrze, a czwartki? Czwartki to była przyjemna regeneracja i wypadało koło 10. Nie wiem która część mojego mózgu odpowiada za ‘wczoraj przejechaliśmy pierwszy raz w życiu ponad 60 kilometrów, jutro chcesz jechać znowu ponad 60, więc dzisiaj zregeneruj się i zrób 35 najlepiej wracając pod wiatr’, ale myślę że to ta która mówi ‘zostały jeszcze 3 trzydziestosekundowe przyśpieszenia więc zapietralalalaj’. Okazjonalnie jej nienawidzę. Zwłaszcza gdy coś mnie boli. Obiecuję sobie wtedy że nigdy już jej nie posłucham, że jest bezmyślna, samolubna i w ogóle nie bierze pod uwagę tego co dla mnie dobre, że mnie niszczy i powinienem ją wygonić. A potem przychodzi rozciąganie, prysznic, ból znika i mówię sobie że nie było znowu tak źle.

Prawie jak na Śląsku.

Także dzisiaj zrobiłem regeneracyjne 35, chociaż momentami kląłem pod nosem że dałem się podpuścić ‘bo nawet się nie spocisz’. Jak dziecko normalnie, jak dziecko. A jak jeszcze wiatr wiał w twarz to…no cóż…wtedy to kląłem żeby mocniej naciskać te cholerne pedały. Na szczęście meridka nie odpuszczała i razem dojechaliśmy do sklepu rowerowego gdzie wypatrzyłem zestaw łatek do dętek (ha) i smar do łańcucha bo było już go wczoraj słychać, a to oznaka że pora naoliwić (podobno).

Technikalia rowerowe to dla mnie zupełną nowością, pod tym względem bieganie jest o wiele prostszym sportem, bo jesteśmy w o wiele mniejszym stopniu zależni od sprzętu. Rower to nie tylko praca nad sobą, ale też praca nad maszyną. Niestety nie sprowadza się to tylko do rozbiegania butów (‘są nowe buty są odciski’) i przyzwyczajenia się do koszulki, spodenek (to już niuanse bo zawsze można sutki zakleić plastrem a uda posypać talkiem), a coś więcej. To nie tylko wybranie odpowiedniej maszyny, ale też dbanie o nią (kilka par butów i wycieranie ich po deszczu, oraz wkładanie herbaty by nie śmierdziały to jednak nie to samo), a niezależnie od tego jak o nią zadbamy to zawsze coś może pójść nie tak (pęknięta dętka to coś więcej niż rozwiązana sznurówka).

Nigdy nie lubiłem i dalej nie lubię sportów w których dużą rolę odgrywa maszyna, aczkolwiek dzięki meridce powoli się do nich przekonuję. Daleko mi jeszcze do rozpoczęcia prawdziwych treningów na rowerze, ale od czasu do czasu lubię sobie mocniej depnąć gdy mam drogę wolną i daje mi to ogromną frajdę oraz to przyjemne zmęczenie. Na razie jednak takie podróże z miejsca na miejsce wystarczają mi w zupełności, wręcz więcej…są dla mnie czymś zupełnie nowym co chciałem zacząć robić kilka lat temu ale z czym miałem problemy (jak się okazuje właśnie z powodu roweru). Na dysku w Polsce mam katalog z wstępnym opisem tras i sprzętu…także dopiero tutaj, dziesięć tysięcy kilometrów od Domu mogę zacząć robić coś co chciałem zacząć dawno temu…

Acha…wykupiłem zapas bobu w sklepie, od teraz sprzedawany jest na słodko w dziale z chłodnym jedzeniem na wagę…

Acha#2 jeżeli dobrze poszukacie, to znajdziecie gdzieś na stronie komentarz od Shawna :)

CoTamSłychaćwChinach
Uczeń z odpowiednika naszego gimnazjum w prowincji Shaanxi wysłał wiadomość do gubernatora prowincji i wyraził swoje głębokie niezadowolenie z powodu regulaminu szkoły który głosi że uczniowie którzy zostaną przyłapani na spaniu w klasie zostaną ukarani grzywną w wysokości 60 RMB. Biuro gubernatora jeszcze nie odpowiedziało.

Niedziela i przegapione #9

Szczęśliwy i biedny?
Jak wspominałem na początku tygodnia mieliśmy taką rozrywkę: należało wybrać jedną z dwóch odpowiedzi i uzasadnić. Ciekawiło mnie zwłaszcza pytanie ‘czy wolałbyś być biedny i szczęśliwy czy bogaty ale smutny?’. Pozornie wydaje się dość oczywiste, każdy chce być szczęśliwy, ale w zeszłym roku pojawiło się dość sporo artykułów o transformacji jaka zachodzi w Chinach, a wszystko to za sprawą programu telewizyjnego w którym jedna z uczestniczek stwierdziła że wolałaby ‘płakać w mercedesie niż śmiać się na bagażniku roweru’. Także chciałem się dowiedzieć czy taka zmiana jest już obecna w umysłach tych nastolatków. Nie była. Wszyscy woleliby być szczęśliwi ‘bo co mi po pieniądzach’

Astronauta czy nurek
Kolejne pytanie to ‘wolałbyś być nurkiem czy astronautą?’. Zaskoczyło mnie to że praktycznie nikt nie chciał być astronautą i lecieć w kosmos, zwłaszcza że przecież Chiny mają bardzo prężnie działający program lotów w kosmos. No cóż, nie każdy chciałby zobaczyć ziemię z góry i zrozumieć że tak naprawdę na świecie nie ma granic.

Inne…
Mając wybór ‘rozmawiać ze zwierzętami lub mówić wszystkimi językami świata’ bardzo mało uczniów chciałoby rozmawiać ze zwierzętami, co jest dziwne bo, cytując jednego z uczniów ‘języków mogę się nauczyć, do zwierząt mogę mówić i one mnie zrozumieją, ale nie mogę z nimi rozmawiać.’

Chińskie imię
Nie trzymam Was już dłużej w niepewności. Moje chińskie imię to -英俊 (jinczyn) co oznacza mniej więcej tyle co – przystojny. I od razu przypomina mi się ta wiadomość sprzed kilku dni według której w Arabii Saudyjskiej (bodajże) wyproszono z imprezy pewnego mężczyznę gdyż uznano go za zbyt dobrze wyglądającego co mogłoby źle wpłynąć na obecne tam kobiety.

Włosy i powieki
Poniedziałek:
– A dlaczego masz blond włosy?
– Hmm…to kwestia genetyki. Mama ma blond, tata ma czarne…
– To w Europie ludzie mają włosy w różnych kolorach?
– No tak…czarne, żółte, czerwone, brązowe…
– A oczy?
– No czarne, niebieskie, brązowe, zielone…
– ZIELONE?!
Wtorek:
– Bart, a ile masz powiek?
– Eee…co?
– No powiek…
– Jedną w sumie chyba…
– Bo my mamy dwie.
– Jak to dwie?
– No popatrz.
Faktycznie mają dwie powieki. Co powinno być dla mnie oczywiste, a jednak nie było.

Czy Chińczycy mają brody?
To jedno z haseł jakie ktoś wpisał w wyszukiwarkę i trafił na mojego bloga. Także odpowiadam: tak, Chińczycy mają brody.

Niedziela

Ten numer mnie prześladował.
Ruszyłem trochę po ósmej. Mniej więcej wiedziałem gdzie mam jechać, miałem ze sobą mapy na tablecie, dwie gruszki i wodę z miodem, byłem więc bardziej niż gotowy na te 30 kilosów w jedną stronę. Ruszyłem znajomą już drogą, wypatrując punktów orientacyjnych, najpierw ogromnego ronda, potem wjazdu na autostradę G3, a potem mostu nad nią. Pojechałem tak jak wydawało mi się że powinienem i wyjechałem w pole. Dosłownie. Zawróciłem i pojechałem drogą równoległą do autostrady. Mapy na tablecie z kiepskim wyświetlaczem są w gruncie rzeczy mało przydatne. Jechałem więc i nagle pojawił się ten oto znak:

Czyli wjechałem na drogę 303 co bardzo mnie ucieszyło bo wiedziałem że zaprowadzi mnie ona do drogi 104 która to bardzo, ale to bardzo jest mi potrzebna by dostać się do grobowców. Teraz już spokojnie nie musiałem wypatrywać żadnych punktów orientacyjnych bo droga prowadziła mnie cały czasz prosto, aż do jednego rozwidlenia, gdzie instynktownie skręciłem w lewo pamiętając że tak sobie powiedziałem w domu (taa…ale na poprzednim skrzyżowaniu) i wjechałem na ogromną drogę oznaczoną numerem 104 co bardzo mnie ucieszyło bo miałem jechać drogą 104. Co prawda po chwili pojawił się znak że do Xuzhou jeszcze 26 kilometry co wzbudziło mój niepokój bo Xuzhou jest w drugą stroną (tyle z mapy potrafię wyczytać), ale gdy chciałem zawrócić zobaczyłem majaczące w oddali chińskie wieże.

'Jesteś na terenie gminy…’

Myśląc że to grobowce podjechałem i tak oto znalazłem się na najprawdziwszym chińskim cmentarzu, takim jaki ujrzycie wpisując w google ‘chiński cmentarz’. Pięknie wyglądał.

Zbudowany na wzgórzu, wszystkie płyty takie same, różniące się jedynie napisami, a z boku każdego grobu znajdował się numer ułatwiający odnalezienie konkretnego grobu. Taka drobnostka a jakoś w Europie nikt na to nie wpadł.

Oczywiście biały na chińskim cmentarzu przykuwa uwagę więc od razu ktoś chciał ze mną porozmawiać, mam wrażenie że im dalej jestem od Jiawang i ludzi mówiących po mandaryńsku tym mniej rozumiem…

Uznałem że ten cmentarz to mogą być grobowce, a mapa kłamała (bo czemu miałaby mówić prawdę) i zawróciłem meridkę w stronę Jiawang. Przejechałem z 3 kilometry i nagle meridka zaczęła wariować, chwiać się z boku na bok i aż mnie ścisnęło w dołku bo wiedziałem co się stało. Zatrzymałem garmina, zsiadłem i…

Nie myliłem się, szkło. Wyciągnąłem i nie pozostało mi nic innego jak spacer do najbliższej wioski. Lub dalej, bo nie wiedziałem gdzie znajdę pomoc. W najgorszym wypadku czekałaby mnie kilkugodzinna piesza wycieczka. Ramię w ramię szliśmy z meridką która ewidentnie była smutna, na szczęście nasz spacer miał długość niewiele ponad kilometra gdyż już drugim budynkiem okazał się zakład wulkanizacyjny z przesympatycznym Panem i Panią łupiącą orzechy. Pan zrozumiał od razu o co mi chodzi i zabrał się do roboty, trochę porozmawialiśmy, a gdy Go nie rozumiał to napisał kredą co mówi. Pomogło mi to o tyle że zrozumiał pytanie ‘skąd jesteś?’. Nakleił dwie łatki, jedną na dętkę, drugą na oponę, napompował i puścił w drogę. 5 RMB, a z radością zapłaciłbym więcej bo uratował mi tyłek.

Ruszyłem w drogę powrotną i teraz już wiem że źle skręciłem. Byłem już 3-4 kilometry od celu a pojechałem w drugą stronę. Dojechałem do grobów nie do grobowców, ale we wtorek spróbuję ponownie (jutro ma padać) i może teraz się uda.

TrzęsienieZiemi
Lu Jinkang, pięćdziesięciolatka straciła we wczorajszym trzęsieniu ziemi swoją siedemnastoletnią córkę . Pięć lat temu straciła syna w wyniku trzęsienia ziemi w Wenchuan. Zawalił się Jej dom, zagrzebując cały dobytek. Została sama z pięcioletnią wnuczką Qing Qing (córką syna, która miała dwa miesiące gdy zginął).
To tylko jedna historia z tysięcy jakie powinny się pojawić. Nie wszystkie będą tak tragiczne, ale każda jedna bez wyjątku będzie smutna i za każdą będą kryły się ludzkie łzy.