Miesiąc: styczeń 2014

Ostatni dzień przed wyjazdem czyli pora na zakupy. Przede wszystkim jedzenie, bo jakoś te dwadzieścia cztery godziny w pociągu trzeba przeżyć. Do tego jeszcze kilka innych drobiazgów w tym malutkie rozkładane krzesło które pozwoli mi odpocząć w czasie podróży na stojąco.

Same zakupy przeszły bezproblemowo, nawet pogoda sprzyjała tej mojej dwugodzinnej wędrówce po trzech sklepach. Owszem, trwało to dość długo, ale to przede wszystkim sprawa tego że tutaj wszędzie jest daleko, sklepy są porozrzucane i trzeba się trochę nachodzić, ale to dobrze bo dzisiaj zrezygnowałem już z siłowni i trochę ruchu na świeżym powietrzu z pewnością mi się przydało.

Niestety nie udało mi się kupić rozkładanego krzesełka i jeżeli nie uda mi się go kupić na stacji kolejowej jutro to czeka mnie dwadzieścia cztery godziny siedzenia na podłodze w pociągu. Lub stania, ale bardziej skłaniam się w stronę siedzenia.

Dwadzieścia cztery godziny? Zapytacie. Owszem, dwadzieścia cztery godziny, trzecia co do długości podróż pociągiem i pierwsza bez siedzącego miejsca. Sytuacja nowa i niecodzienna, wypada więc zapytać dlaczego? Powód jest całkiem prosty, kupując bilety dwadzieścia dni temu nie było już miejsc siedzących, były tylko absurdalnie drogie sypialne, a skoro nie było niczego innego to musiałem brać to co jest, bo najważniejsze było dostać się na miejsce, nie ważne w jaki sposób.  Gdy dzisiaj sprawdzałem dostępność biletów okazało się, że są zarówno miejsca w miękkim sypialnym, jak i twardym sypialnym, a także siedzące. Stojących już za to nie ma. Siedzące i stojące są w tej samej cenie. Wygląda więc że nie tylko ja zostałem wrobiony w miejsce stojące. Teraz tli się we mnie nadzieja że uda mi się znaleźć miejsce siedzące z którego nikt nie będzie chciał mnie wyrzucić.  Lub przynajmniej miłe miejsce gdzieś w przejściu, tak by nikomu nie przeszkadzać za bardzo.

Jutro notki nie będzie, także pora w końcu napisać gdzie jadę. Najpierw do Zhengzhou, gdzie byłem już rok temu, stamtąd ruszamy do Changsha a stamtąd do Kuming w prowincji Junan z planem dotarcia do Birmy. A co dalej? To się jeszcze okaże.

Jednym z nieodłącznych elementów występujących we wszystkich kulturach są okresowe porządki. U nas przypadają one na okres pozimowy, gdy nasi przodkowie wychodzili po miesiącach spędzonych w chałupach w końcu na dwór i mogli w końcu wymieść wszystkie nieczystości za drzwi. W Chinach sprząta się z powodu nowego roku by się na niego przygotować, więcej o tym przeczytacie już za parę dni. Ponieważ w okresie noworocznym będę gdzieś indziej, posprzątałem dzisiaj. Sprzątać nie lubię, jest to dla mnie obowiązek, już nie przykry, ale w dalszym ciągu obowiązek. Także gdy za trzy dni wyjadę pozostawię za sobą czyste mieszkanie z nadzieją że gdy wrócę będzie równie czyste.

Taka scenka z dzisiaj, bo chociaż mieszkam tutaj już półtorej roku to ciągle mnie to zadziwia i zadziwiać nie przestanie. Stoję w kolejce w sklepie czekając żeby położyć mandarynki na wadze i nagle malutka kobietka wchodzi przede mnie a ja już czuję w kościach co się stanie. No i stało się dokładnie to co sądziłem, położyła swoje cosie przede mną. Słowem się nie odezwałem tylko się temu przyglądałem. Kasjerka powiedziała jej żeby zdjęła bo nie była jeszcze jej kolej. Na co ona odpowiedziała, o ile mogłem zrozumieć, że mnie nie widziała.
To w sumie dobrze, w tej kurtce jestem dwa razy większy, starsza Chinka przeszłaby mi pod pachą, więc pewnie myślała ze to jakaś góra stoi a nie człowiek, a wiadomo przecież że góry niczego nie kupują, więc można spokojnie wejść przed nie do kolejki.

Napiszę o moim współlokatorze, bo wczoraj postanowiłem z Nim chwilę porozmawiać i mi się smutno zrobiło. Ostatnich kilka dni wychodzi z mieszkania bladym świtem i wraca wieczorem. Postanowiłem więc się dowiedzieć dlaczego, może gdzieś chodzi i zwiedza. Niestety nie, dostał rozkład zajęć i uczy. Jest to sytuacja o tyle ciekawa że ani ja, ani druga nauczycielka nie mamy żadnych zajęć. Sensownie byłoby rozłożyć te zajęcia między kilka osób, żeby za bardzo jednej nie obciążać, ale co ja tam wiem. Za to mój współlokator gdy zwrócił uwagę szefowi że pracuje trochę za długo bo ma mieć 56 godzin (godzin, nie zajęć)  w tygodniu co dwukrotnie przekracza maksymalny czas pracy nauczyciela spoza Chin usłyszał:
– Ja nie wiem skąd ty znasz chińskie przepisy, a poza tym ostatnie dwa miesiące dostawałeś pełną wypłatę chociaż nie pracowałeś tyle ile masz w kontrakcie.
I bardzo mi się chłopaka szkoda zrobiło. W dalszym ciągu cieszę się że to nie padło na mnie, ale jeszcze bardziej mnie ta firma przeraża.

A jak widać na zdjęciach nie tylko ja sprzątam , ale całe miasto też. Śnieg sypał cały wieczór i całą noc, także ulice były zasypane, ale kilka godzin sprawnego oczyszczania, przesuwania białego paskudztwa z miejsca na miejsce i już po krzyku.

Sobota to chyba taki dzień na ruszanie w teren, odwiedzanie nowych miejsc, szukanie nowych doświadczeń. Zapewne dlatego że nie mam zajęć i mogę sobie spokojnie pospacerować. A muszę przyznać że spacery w grubej zimowej kurtce są nawet przyjemne. Kaptur na głowie i nawet zimno nie próbuje wbić szpilek w twarz. To był dobry zakup.

Dzisiaj musiałem iść do sklepu. Wymyśliłem sobie że pójdę do sklepu sieci zachodniej, konkretniej amerykańskiej. Tylko nie tego co zwykle, bo co to za poszukiwanie nowych doświadczeń, a do innego, położonego w innej części miasta. Początkowo nie chciałem tam tyle iść co chciałem pojechać, ale gdy doszedłem do przystanku i odczekałem pięć minut zdałem sobie sprawę że lepiej będzie  pójść niż tak stać i czekać na autobus który może nigdy nie nadjechać. Właściwie to nadjechał w momencie gdy byłem już na ulicy docelowej, także wiele nie straciłem. Zyskałem za to trochę brudnego powietrza w płucach.

Sklep jest o wiele lepiej wyposażony od poprzedniego, więcej rzeczy z zagranicy, a nawet chleb (i znowu mogę ponarzekać bo nie był świeży), do tego mnóstwo ludzi i naprawdę pełne półki co w hipermarketach nie jest rzadkością, ani niczym dziwnym, ale sklep tej samej sieci w innym miejscu wydaje się trochę pustawy. Trochę pochodziłem i udało mi się kupić to co chciałem.
Strzykwy moi drodzy, wszędzie strzykwy. I to w astronomicznych cenach.

Droga powrotna minęła spokojnie, bez problemów. Jeden autobus który mógł mnie podrzucić widziałem zaraz na początku drogi, a drugiego nie widziałem przez następne 40 minut. W gruncie rzeczy to ładny spacerek. Tylko po wyjściu znowu mnie dopadło to wrażenie że to miasto jest żadne. Ono nie jest nijakie, bo nijakość oznaczałaby coś neutralnego, coś jak tofu w smaku czyli coś praktycznie bez smaku, a to miasto jest żadne, czyli negatywnie nijakie. Może gdzieś na obrzeżach w okolicy tego dużego parku wygląda to inaczej, ale wszędzie gdzie bym się nie ruszył atakuje mnie ta żadność. Bo niby coś jest, niby jest bardzo dużo parków, niby jest metro, niby są sklepy, niby jakaś historia, tradycja, ale w gruncie rzeczy wszechobecna jest tylko szarość i brud. Nie wiem, może patrzałbym na to inaczej gdybym nie spędził roku w Jiawang, ale Jiawang także się niczym nie wyróżniało, a mimo to miało swój urok. Może to z powodu mniej rozwlekłej zabudowy? Bo Changchun jest miastem sporym i żeby gdzieś dojść to trzeba się nachodzić, a że po drodze nie ma nic ciekawego to tylko ten negatywny obraz się pogłębia.

A może powroty do rzeczywistości są łatwe bo ucieczki od niej są jej integralną częścią? Może tak, ale nie zawsze bo czasem po zakończeniu lektury książki ciężko jest wrócić…
Może najzwyczajniej w świecie wypad gdzieś nie jest żadną ucieczką od rzeczywistości, może to zwyczajnie jej element? Krótka drzemka i już można kontynuować normalny tryb dnia…Może i tak.

Dzisiejszy powrót był jeszcze prostszy niż tydzień temu. Właściwie można powiedzieć że spiąłem cały wypad klamrą. By to wyjaśnić musimy się cofnąć do czwartku do godziny 23 o której to w końcu wyszedłem z mieszkania. Nie byłem pewny  od której godziny autobusy linii 306 zaczynają swoje nocne kursy więc dość niepewnie poszedłem na przystanek gdzie okazało się że pierwszy kurs powinien mieć miejsce o 2330, czyli miałem jeszcze parę minut. Z racji tego że stanie w środku nocy w środku zimy w Changchun jest pomysłem z kategorii ‘nie rób tego’ postanowiłem się przejść i zobaczyć jak daleko dojdę zanim przyjedzie autobus. Spokojnie przeszedłem dwa i pół kilometra, dochodziła już północ, a skoro pociąg miałem za czterdzieści minut postanowiłem że nie będę dłużej czekać tylko wezmę taksówkę, która zawiozła mnie na miejsce w parę minut.

Wczoraj byłem już przekonany że taksówkę wziąć będę musiał bo autobusy kursują w Changchun dopiero od 5:50. Czekając przepocony i zziębnięty, ale niesamowicie szczęśliwy na stacji w Anshan miałem tylko nadzieję że przedział sypialny będzie takim jakim go zapamiętałem z pierwszej podróży rok temu – ciepły. Dostałem najtańszą, najwyższą, pryczę. Najtańsza z prostego powodu – oferuje najmniej miejsca. Jakoś się jednak poobracałem i udało mi się zasnąć. W mieszkaniu mam ciepło, na to nie będę nigdy narzekać, ale w tym pociągu było jeszcze cieplej. Była to takie przyjemne ciepło, jak w domu…Przed czwartą obudził mnie kolejarz, który najpierw odebrał kartę (w sypialnych wymienia się bilet na kartę którą potem się oddaje), a potem gdy już zbliżaliśmy się do Changchun znalazł mnie jeszcze raz w przedziale i powiedział że to mój przystanek. Spotkało mnie coś takiego drugi raz, poprzednio jak wracałem z Kaifeng. To miłe, chociaż widok z pociągu wjeżdżającego do Changchun znam już doskonale. Ogromne centrum handlowe gdy wracamy z jednej strony, oraz blokowiska gdy wracamy z drugiej strony.

Dzisiaj Długa wiosna (to właśnie oznacza Changchun) przywitało mnie przyjemną temperaturą, brakiem szpilek, ale mimo tego serce nie zabiło mi mocniej. Nie czuję tego miasta ani trochę. A o czwartej nad ranem jest puste…Zupełnie, zupełnie puste. O dwudziestej trzeciej też zresztą…Tylko księżyc w pełni zdawał się czuwać nad nami.

Wróciłem taksówką i to właśnie była podróżnicza klamra.