Miesiąc: grudzień 2013

Dzisiaj przyszedł czas na odpoczynek. Czasem trzeba zregenerować baterię i dać sobie wolne. Nie można w końcu ciągle się pobudzać, czasem taka chwila oddechu jest równie ważna. Podobno jeżeli nie masz czasu na regenerację to nie masz się co zabierać za jakikolwiek sport. Z pewnością jest to prawda gdy chodzi o bieganie, bo nie można w końcu biegać bez przerwy, czasem trzeba odpocząć by się tkanki odbudowały. To właściwie nie tyle trening co właśnie okres regeneracji sprawia że stajemy się mocniejsi.

Jutro z samego rana ruszam do Shenyang i postaram się stamtąd coś wrzucić. Do zobaczenia w tej dawnej stolicy Mandżurii jest kilka rzeczy, między innymi dawny pałac cesarski czy grobowce z początków ostatniego rodu cesarskiego. Wracam w środę wieczorem, także Sylwestra spędzę w mieście dla mnie zupełnie nowym i obcym, bez uczniów jak rok temu, a jednak całkiem podobnie, bo też bez żadnej imprezy. Tutaj ten dzień stał się dniem jak co dzień, nic niezwykłego się nie dzieje, ot pewnie poleci parę fajerwerków, ale cudów nie ma się co spodziewać, o wiele większe święto czeka nas za miesiąc gdy rozpocznie się święto wiosny.

Oprócz ostatnich modyfikacji planu wycieczki zmieniłem także rezerwację w hotelu, ale prawdę mówiąc nie jestem pewny czy udało mi się zarezerwować inny…To zawsze jest ryzyko, bo nigdy nie można być w stu procentach pewnym że hotel który wybraliśmy przyjmuje obcokrajowców. Co z tego że wyświetla się na angielskiej stronie i dostajemy z niej potwierdzenie skoro rzeczywistość może okazać się diametralnie inna. Podobno w Shenyang jest jakiś hostel. Podobno…Z tym też jest zawsze ryzyko, bo nigdy nie można być w stu procentach pewnym że konkretny hostel jeszcze istnieje, albo że ma miejsca, albo że taksówkarze wiedzą gdzie on się znajduje. W tym kraju niczego nie można być za bardzo pewnym i zawsze warto mieć jakiś plan awaryjny, lub być na tyle elastycznym żeby dopasować się do nowej sytuacji.

Chris powiedział mi że przejmuje dwa z moich pięciu zajęć w czasie obozu zimowego, mogę jedynie domyślać się że to z powodu małej ilości chętnych bowiem wczoraj widziałem na liście cztery osoby. Cztery osoby plus córka współwłaścicielki to raczej za mało by porządnie zarobić, więc trzeba było plan trochę zmodyfikować. Oczywistym minusem tej sytuacji jest strata łącznie sześciu godzin, a ogromnym plusem są trzy dni wolnego z czego dwa obok siebie, co wiąże się z możliwością ruszenia gdzieś hen przed siebie. I tak też dzisiaj już zarezerwowałem sobie bilety na jednodniowe wycieczki w dwa różne miejsca. Konkretnie do jednego z parków narodowych, oraz do grobowców jednego z trzech dawnych królestw koreańskich. Z tymi grobowcami to będę się musiał trochę nagimnastykować żeby się dostać, ale jestem pozytywnie nastawiony.

Przegapiona jest tylko jedna sprawa: Jaime.
Jaime pojawił się na tym świątecznym spotkaniu z dziewczynami i szefami i zaczął mnie irytować.  Celowo. Najpierw przerwał rozmowę z Anią, a potem podszedł do mnie i zaczął szamotać moje ramię mówiąc że mnie zirytuje. Gdy w końcu odszedł powiedziałem Johnsonowi żeby lepiej trzymał go ode mnie z daleka bo ja Go najzwyczajniej w świecie uderzę.
Potem Johnson powiedział coś o Kerrym, z Anglii, i musiałem Go ostrzec żeby nas obu nie zapraszał razem bo to się dobrze nie skończy. Taki to ze mnie jest nicpoń co go gro ludzi irytuje.

Czasem nawet najpiękniejsze rzeczy mogą nam się opatrzeć i potrzebujemy pewnej zmiany. Czegoś co wyrwie nas z rutyny, czegoś co da nam kopa, sprawi że poczujemy coś nowego, jakąś nową emocję lub chociaż da nowy impuls.
Dlatego warto do pracy chodzić różnymi drogami, patrzeć w inne miejsca podczas chodzenia tymi samymi drogami, czy też robić cokolwiek innego co stymuluje nas do myślenia. Jak chociażby zastanawiać się o czym myślą mijający nas ludzie, albo stwarzać historię Ich życia, przekonywać siebie że są mistrzami w robieniu czegoś.

Takie nowe impulsy rozwijają nas, sprawiają że odczuwamy coś innego, postrzegamy świat w nowy sposób, dostrzegamy coś czego normalnie byśmy nie dostrzegli, widzimy rzeczy inaczej niż zazwyczaj. Podobno nasze umysły dostają tyle informacji że automatycznie je filtrują wybierając tylko te które w danej chwili są najważniejsze. Przykładowo, przechodząc przez pasy będziemy bardziej zwracać uwagę na nadjeżdżające samochody, ich prędkość, odległość od przejścia, niż na budynki znajdujące się naprzeciwko.

Natomiast gdy będziemy pewni że możemy przejść spokojnie bardziej będziemy skupiać się na drodze którą mamy pokonać niż na budynku naprzeciwko. To w pełni naturalne bo budynek naprzeciwko w nas nie uderzy i nie zrani, co może zrobić samochód. W pewnym punkcie jednak stajemy się zbyt leniwi i przestajemy w ogóle zwracać uwagę na budynki naprzeciwko bo ważniejsze jest przejście na drugą stronę ulicy.

Dlatego dzisiaj nie poszedłem nad jezioro, ale w drugą stronę czyli nad rzekę. Najpierw znalazłem cel mej podróży, a potem rozmawiałem z Chinką studiującą w Nowej Zelandii, ale pochodzącą z Changchun, czy ten park jest fajny. Bu cao, oznacza mniej więcej tyle co ‘najgorszy nie jest’, także odpuściłem i poszedłem gdzie indziej do parku którego nie znała. Parkiem byśmy tego w Polsce nie nazwali. Kawałek zieleni na rzece, rzece skutej tylko częściowo lodem dodajmy, i nic poza tym.

Czterdzieści minut drogi w jedną stronę, czterdzieści minut w drugą. Wszystko już po ciemku, bo o szesnastej słońca nie ma. Nie ma słońca, nie ma gwiazd, nie ma księżyca. Księżyc jest za to rano. Spóźniony.

Bieżnia dzisiaj ponownie zastrajkowała przy 16km/h, ale to dobrze bo znalazłem w końcu taką która ani nie skacze ani nie strajkuje i która faktycznie się podnosi, a nie tylko udaje, dlatego dzisiaj zrobiłem 3’ w tempie 5 min/km i 2’ w tempie 4:20 min/km trzy razy. Potem dobiłem do siedmiu kilometrów i dałem sobie spokój. Jest dobrze, będzie lepiej.

Cztery.
Zero.
Zero.
Zero.
Tyle osób pojawiło się dzisiaj na moich zajęciach. Obecność tych czterech na pierwszych mnie zaskoczyła i to nie mało. Po parunastu minutach przyszła Chloe, która powiedziała parę rzeczy i poszła. A zaraz po Niej zniknęli studenci. Przynajmniej się pożegnali co było urocze.
I nawet smutno mi się trochę zrobiło gdy pożegnał się ze mną chłopak którego musiałem oblać. Sam powiedział że uczy się japońskiego, ale dlaczego w takim razie chodził na moje zajęcia?

A ja siedziałem. Siedziałem i sobie czytałem książkę. Przyszedł jeden z uczniów który miał zaliczyć sprawdzian, zaliczył i poszedł.

Obiad i znowu to samo…Napisałem w końcu do Jasmine i Smile żeby nie przychodziły bo żadnych gier nie będzie skoro nikogo nie ma. Smile powiedziała że i tak przyjdzie na ostatnie zajęcia. Nie zdążyła jednak bo wyjątkowo Jej zajęcia się przedłużyły, a ja postanowiłem pójść wcześniej skoro nie było ani studentów ani Chloe.

Pisałem o tym już jakiś czas temu, ale pora przypomnieć:
Nie znoszę zwrotu bez sensu, nie znoszę, nie trawię, odrzuca mnie. Powinien mnie bawić bo jako nauczyciel usłyszałem go tylko raz, z ust czterdziestokilkulatka uczącego się angielskiego już kilka lat. Do bez sensu dołożone zostało splecenie rąk na brzuchu, naburmuszona mina i wzruszenie ramion. A wszystko to w czasie tłumaczenia jakiegoś zagadnienia gramatycznego. Jeszcze dzisiaj gdy to wspominam to mną wstrząsa, bo absurd tej sytuacji mnie pokonał.

Bez sensu. Taki właśnie był ten dzień na uczelni.
Oczywiście na darmo nie poszło bo poczytałem książkę, ale moja obecność w klasach popołudniu była bezsensowna.
Tylko bez sensu. Zmarnowany czas. Zmarnowany czas mój, asystentki i ach…Po co, pytam się po co, w jakim celu podpisuje się kontrakt z jednym nauczycielem na 13 tygodni a z wszystkimi innymi na 12? Jaki, jakiż to jest sens w czymś takim?

No dobrze…poszedłem na siłownię i zadzwoniła do mnie Smile, przepraszała, przepraszała i jeszcze raz przepraszała że nie przyszła, potem powiedziała że dziewczyny są piękne, a Sabina niezwykle wygadana. Wspaniałe dziewczę. Tylko że zadzwoniła też z prośbą o poradę co robić bo ktoś ją gdzieś zaprosiła, Ona powiedziała że nie chce, ale ten ktoś naciska, a Ona nie chce…A potem jeszcze smsa napisała z przeprosinami że nie przyszła.
Smile przypomina mi Shawna, oboje uśmiechają się całymi sobą do tego stopnia że aż promienieją, oboje są bardzo pracowici i oboje niesamowicie, ale to niesamowicie sympatyczni.

Dla większości ludzi jest to piąteczek a dla mnie czwarteczek, bo piątek jest do zrobienia bez problemu, owszem niby jest więcej zajęć, owszem niby to de facto środkowy dzień tygodnia pracy, czyli ten najgorszy dla większości, ale dla mnie właśnie ten czwartek jest paskudny. Nie za bardzo wiem dlaczego, takie po prostu odczucie mam. Czasem takie odczucia w życiu mamy, takie niesprecyzowane, nieokreślone, niemające logicznego wyjaśnienia. Mamy i nic na to nie poradzimy, ani nic z nimi nie zrobimy.

Czwarteczek, czyli dzień w którym rządzi Becky, bardziej pobłażliwa z dwójki asystentek. Chloe to studentów trzyma do pięciu minut przed dzwonkiem choćby nic nie robili, Becky wypuści. Chloe sama będzie siedzieć chociaż na zajęciach nic się nie dzieje, Becky zniknie na parę minut, spóźni się, a potem wyjdzie pół godziny wcześniej bez słowa.
– A gdzie jest chińska nauczycielka moi studenci drodzy?
– Bart, nie martw się, uśmiechnij się.
I przyszła w końcu spóźniona. Spokojnie, dzisiaj już nikt inny nie miał zajęć. Wyobrażacie to sobie? Nikogo innego. Jedyni studenci jacy byli to byli bo się sami uczyli.

Sabina szalała z aparatem i robiła zdjęcia, także parę zdjęć z tymi moimi studenckimi obibokami mam. Potem dziewczyny miały okazję poznać Carrots, która podzieliła się z nami mlekiem i galeretkami. Złota dziewczyna, jakby jeszcze tylko to dodatkowe zadanie domowe odrobiła to bym już w ogóle był szczęśliwy.

A potem dziewczyny poznały Smile, która się uśmiechała i zrobiła niesamowite wrażenie, co w sumie jest naturalne bo Smile jest przesympatyczna, zawsze uśmiechnięta i zawsze robi niesamowite wrażenie. To dziewczyna prawdopodobnie zrobiona z uśmiechów.

Następne zajęcia to teoretycznie zajęcia z pięknymi siostrami, ale dzisiaj przyszła tylko piękna siostra numer dwa, która została ochrzczona imieniem Susan. W praktyce wyglądało to tak, że przyszła Becky, powiedziała siostrze żeby poszła po czym sobie poszła sama. A ja zostałem by chwilę poczekać, pogadałem swoim łamanym chińskim z dziewczynami z roku drugiego które gadały ze mną łamanym angielskim, a po jakichś dwudziestu minutach pojawił się student który powiedział że wczoraj nie przyszedł, ale przyjdzie jutro…Zuch.

Trzy zajęcia.
Prawdę mówiąc to dwa i pół. Połówka bo się nie dogadaliśmy z asystentką. Becky powiedziała studentom, żeby nie przychodzili, a Oni przyszli zaliczać egzamin, po czym zostali by grać w gry. Mniej więcej w połowie zapytałem się Becky czy mogą iść, bo przecież nie ma sensu żeby tak siedzieć w cztery osoby. I tak to się skończyło.

A zaczęło się od grupy, która mnie całkowicie zaskoczyła ,czyli grupy która zazwyczaj super nie jest, ma kilka fajnych, kumatych osób i to One dzisiaj przyszły. Pograliśmy trochę, pośmialiśmy się, Chloe spacerowała po całym budynku szukając innych zajęć i znalazła zajęcia w trzech innych klasach co było wręcz powalające. Lwia większość studentów wyjechała, lwia większość nauczycieli dała studentom wolne by przygotowali się do egzaminów, czyli standardowe chińskie podejście do edukacji.
– A macie jeszcze jakieś zajęcia dzisiaj?
– Nie…
– A jakieś zajęcia w tym tygodniu?
– No nie…
– To właściwie dlaczego tu jesteście?
– Bo Cię lubimy i jesteś dobrym nauczycielem.
– Naprawdę?
– No tak…
Moje serce się rozruszało. To była jedna z najmilszych rzeczy jakie usłyszałem. Głównie dlatego że była tak niespodziewana, tak nieprzewidywalna, tak niespotykana. I tak myślę teraz czy ja kiedyś zrobiłem coś takiego i mam problem…może raz mi się zdarzyło przyjść na zajęcia do kogoś kogo lubiłem. Nigdy nie sądziłem że będę właśnie kimś takim. Owszem, tutaj jest to prostsze do osiągnięcia, ale właśnie takie zachowanie moich studentów daje mi wiarę w to ta praca ma sens i warto się dla Nich starać.

Na drugich zajęciach graliśmy gdy nagle George wstał i powiedział
– Bart, Bart, teraz ja.
To nie jest nasze święto, nie obchodzimy go w Chinach, ale życzymy Ci Wesołych Świąt. Wiemy że jesteś daleko od rodziny i wiemy, że Święta Bożego Narodzenia są dla Was tym czym dla nas Święto Wiosny, więc wiemy jak ważna jest rodzina, dlatego tutaj dzisiaj to my jesteśmy Twoją rodziną.

I tak mnie trochę ścisnęło w żołądku. Bo to fajna grupa, bardzo Ich lubię, ale tego też się nie spodziewałem, to zawsze miłe zaskoczenie gdy ktoś o Świętach pamięta i złoży życzenia, a takie to już w ogóle.

Sprzątanie.
Słowami nie wyrażę tego jak bardzo nie lubię sprzątać. Nie znoszę, nie cierpię, uważam że to czynność niewdzięczna i okropna. Owszem, sprzątać należy, ale nie znaczy to że to lubię.  W Jiawang sprzątało mi się miło lekko i przyjemnie, za to tutaj to jakaś makabra. Nie mam co liczyć że mój współlokator zrobi cokolwiek poza wyniesieniem swoich śmieci, więc tak jak ostatnio sprzątałem przed wyjazdem do Harbinu (trzy tygodnie temu) tak potem nikt nic nie zrobił. Także możecie sobie wyobrazić trzytygodniowy bród w kuchni czy w przedpokoju. Że o kibelku nie wspomnę…No nic, wyszorowałem, wyczyściłem, teraz lśni. Oby jak najdłużej.

W gruncie rzeczy to był fajny dzień, dostałem kartę z chińskiego oddziału YHA, więc mogę teraz spać w hostelach ze zniżkami. Na siłowni wytłumaczyłem różnicę między want to a wanna. Zrobiłem żywieniowe zakupy. Spotkałem się z Margaret by odebrać prezent. Posprzątałem i jeszcze poszedłem na spacer.

A właśnie, prezent. Dostałem od Margaret portfel bo z mojego pseudoskóra odpadła jeszcze w Jiawang, ale niestety ten nowy chociaż jest cudowny jest za mały jak na moje potrzeby. Nawet portfele są w tym kraju dla mnie za małe. Znaczy takie standardowe, bo pewnie ten mój przybył do mnie właśnie z Chin.

Od kilku dni próbuję rozmawiać z ludźmi po chińsku na weixin (to taka appka, którego odpowiednika chyba w Polsce nie mamy,  a która sprowadza się do gadania z ludźmi i oglądania tego co tam sobie publikują) i chociaż czasem muszę korzystać z translatora, to idzie mi to dość przyzwoicie jak ten mój marny zasób słownictwa.

To był także dobry dzień z innego powodu. Obiecałem Carrots że ruszę z angielską wersją bloga, ale bardziej pod kątem lekcji i zadań dla tych moich bardziej ambitnych studentów. No i dzisiaj ruszyłem wrzucając tam pierwszą lekcję, możecie ją sobie przeczytać tutaj – http://rainreborn.pl/en/lesson-1-abbreviations/ w sumie to prosta lekcja, materiałowo wzięta z Wikipedii, ale o tyle przydatna że to taki bardziej prawdziwy język. Nie taki jaki być powinien, a taki jaki jest. Dostali oczywiście zadanie domowe, ale czy zrobią to już inna para kaloszy. Ja na pewno tych lekcji kilka zrobię, bo dawno już czegoś takiego nie robiłem i trochę brakuje mi takich ciekawszych tematów.

Nieśmiałość

Jak wiecie w tym tygodniu zakończyłem egzaminy i przewodniczący jednej z klas podszedł do Chloe z prośbą by podziękowała mi za uczenie Ich w tym semestrze.
– A on sam nie mógł przyjść?
– Jest trochę nieśmiały.
– Wiesz co, to zdumiewające ale z mojego perspektywy większość facetów w Chinach jest nieśmiałych, zwłaszcza tych młodszych, dziewczyny za to są bardzo otwarte.
– Tak, to prawda. Kiedyś było dokładnie na odwrót.

Zadania

Żeby się moi studenci nie nudzili dostali zadania: napisać 8 rzeczy które chcą zrobić w czasie Święta wiosny. Większość pisała że chce dostać pieniądze (to taka tradycja Chińska), kupić ubrania (bo nowy rok należy rozpocząć z nowymi ciuchami i fryzurą), dużo napisało o powrotach do domu, spotkaniach ze znajomymi, ale raz, przypadkiem, na tablicy pojawił się napis Merry Christmas i jedna z uczennic napisała historię świąt Bożego Narodzenia.

Czyli opisała Saturnalia. A na pytanie skąd Ona to wie, Jej znajoma, bo Ona sama nie potrafiła, odrzekła że zapamiętała z ogólniaka. Moja głowa wtedy eksplodowała. Dziewczyna wyryła na pamięć genezę świąt Bożego Narodzenia, ale nie potrafiła powiedzieć skąd ją zna.

A pierogi już zjadłeś?

To pytanie przewija się przez cały dzień. Wszyscy napotkani znajomi Chińczycy pytają o to czy zjadłem…No nie zjadłem, bo nikt mi nie zrobił, sam nie zrobię, a kupić mrożonych nie kupię. Zadałem pytanie znajomej jakie są w smaku pierogi ze sklepu. Usłyszałem paskudne. To po co mam się męczyć i jeść pierogi? O co chodzi z tymi pierogami i dniem dzisiejszym dowiecie się z Chińskiego kącika kulturowego.

Niedziela

Udało mi się dziś z Chrisem porozmawiać odnośnie stycznia i lutego i wszystko wskazuje na to, że rozegra się to po mojej myśli, także żyć nie umierać.

I tylko smutno mi trochę bo od trzech tygodni nie było Marcy, mojej niedzielnej ulubienicy. Jest za to Lilly, która super się wkomponowała w grupę chłopaków i z ręką na sercu przyznaję że nikt takim słodkim głosem do mnie jeszcze teacher nie mówił.

Chiński kącik kulturowy

Dongzhi冬至 to kolejna z tradycyjnych chińskich pór roku. Już ponad dwa i pół tysiąca lat temu chińscy naukowcy moment przesilenia zimowego obserwując ruchy słońca. Jest to najwcześniejsziej określona pora roku.

To właśnie wtedy dzień na północnej półkuli jest najkrótszy a noc najdłuższa. Od tego dnia dni stają się coraz dłuższe a noce dłuższe. Yang staje się mocniejsze, a Yin słabnie.

Święto

Przesilenie zimowe jako święto zaczęto obchodzić w czasach dynastii Han (206 p.n.e – 220), a w czasach dynastii Tang i Song (618 – 1279) nastąpił prawdziwy rozkwit. Chińczycy Han uznawali przesilenie zimowe za Święto Zimy a co za tym idzie towarzyszyły temu świętu różne obchody.  Był to dzień wolny od pracy, zamykano fortece obronne, ludzie przestawali pracować a podróżnicy brali dzień wolnego. Rodziny odwiedzały się i spożywały kolacje. W okresie panowania dynastii Tang i Song zaczęto składać ofiary do niebios i przodów.

Zwyczaje

Tradycyjnie na północy Chin spożywa się pierogi (gdzieniegdzie na południu też), wierząc że pomagają one odpędzić zimę, na południu rodziny spotykają się na uroczystej kolacji i spożywają czerwoną fasolę oraz ryż, co ma odpędzić złe moce. Często spożywa się także pierogi z mąki ryżowej, czy trójkątne pierogi z ryżu zawinięte w liście bambusa.
Na Tajwanie przodkom składa się w ofierze ciasto z dziewięciu warstw w kształcie kur, kaczek, żółwi, świń, krów czy owiec.