Miesiąc: sierpień 2015

Po przyjeździe do Xiamen okazało się że chociaż mamy mieszkanie z dwoma sypialniami (jej), pokojem dziennym, łazienką, kuchnią i dwoma balkonami (ale jednym takim malutkim z którego co najwyżej można popodglądać kogoś w ubikacji więc nie ma co zazdrościć), to nie mamy internetu (to w sumie standard, tylko raz miałem internet zaraz po przyjeździe do Chin, tylko pierwszego roku w Jiawang), a mieszkanie znajduje się na dwudziestym piętrze.

Dwudziestym z trzydziestu czterech.

Czyli nie mieszkamy na kampusie, mieszkamy obok, ale dwudzieste piętro? Kurde…No przynajmniej widok mamy fajny, Tylko że na balkon nie mogę wchodzić i patrzeć w dół bo od razu ściska mnie w dołku. Myślę że to kwestia zbyt rozwiniętej wyobraźni. A raczej wiedzy na temat tego co by ze mnie zostało gdybym z tego piętra spadł i spotkał się z betonem.
Za to gdy patrzę przed siebie to jest całkiem przyjemnie, więc duży plus.

Pogoda jest.
Jest duszno, dzisiaj pada, padało też rano i po obiedzie, więc to już trzeci deszcz. Tylko że tutaj deszcz nie przynosi ochłodzenia. Pada i jak było duszno tak dalej jest duszno. Mam nadzieję że ubrania mi nie zgniją, bo to jest okropne.

Gdy przyjechałem trzy lata temu, po raz pierwszy, do Chin to w czasie biegu oddychało mi się ciężko. Myślałem że po trzech latach mi przeszło, bo i w Changchun i w Longhu (Zhengzhou) było już znacznie lepiej, ale dzisiaj rano…no masakra. Inna sprawa, że dalej z upartością maniaka, staram się biegać szybko, a ewidentnie muszę zwolnić i się stopniowo przyzwyczajać do warunków jakie tu panują.
Tych warunków nie ma co porównywać do Polski czy do Longhu, gdzie momentami było ciężko, tutaj jest ciężko na zupełnie innym poziomie. No ale co poradzisz? Nic nie poradzisz, trzeba zacisnąć zęby i robić swoje, w końcu ludzie tu też biegają, nawet jest fajny maraton w styczniu, więc aż tak źle być nie może.

Tylko to dwudzieste piętro, chociaż nic do bieganie nie ma, trochę mnie przeraża.

Jeszcze przed sekundą rozmawiałem i nic nie zapowiadało że coś się zmieni. Owszem, to nie była najprzyjemniejsza rozmowa dla żadnej ze stron, ale nie było to też coś szczególnie nieprzyjemnego, chociaż zdecydowanie bliżej temu właśnie.
A chwilę później zdałem sobie sprawę z tego jak blisko siebie jesteśmy i, co gorsza, jakie małe jest to pomieszczenie. Serce zaczęło bić szybciej i głośniej, wręcz waliło jak młot pneumatyczny w czasie tych paskudnych letnich dni gdy nie dość że skwar doskwiera to jeszcze ktoś z urzędu miasta uznał że to najlepsza pora na załatanie tej dziury która czeka na załatanie równo cztery lata, rok po poprzednich wyborach.
Gdy serce waliło tak szybko jak tylko mogło płuca zdecydowały że mają za mało powietrza, w końcu z oczu płynęły sygnały o dwóch osobach w tak przeraźliwie ciasnym pomieszczeniu więc informacja poszła a odpowiedzią było mamy problemy z oddychaniem! I wtedy zacząłem łapać powietrze jak ryba wodę, łapczywie, pełnymi ustami, ale nie tak skutecznie, pomimo moich najszczerszych chęci dalej czułem że nie potrafię oddychać.

Wtedy się obudziłem, rozejrzałem się i dotarło do mnie że jestem na trzecim łóżku, tym najbliżej sufitu, tym najtańszym bo oferującym najmniej miejsca. Można powiedzieć zwłaszcza moich rozmiarów, ale przecież ta malutka Chinka z łóżka obok też uderzyła się w głowę, i to nie raz. Druga myśl po przebudzeniu to muszę się wydostać z tego pociągu, wyjść na zewnątrz, przecież ja się uduszę, tutaj nie ma powietrza, zaraz umrę, muszę zejść, otworzyć drzwi. A potem przyszła kolejna nie Bartek, nie musisz, to był tylko sen, nie masz klaustrofobii. Bo to prawda, nie mam, nigdy nie miałem. Lęk wysokości to i owszem, ale małych przestrzeni? Nie. Nie moja bajka. Trwało to parę minut, ale głowa w końcu uspokoiła ciało i nawet się z łóżka nie musiałem ruszać.

Tych kilka minut jednak to było wystarczająco długo by zrozumieć jak czują się ludzie z klaustrofobią. Aż za dużo, już chyba wolę mój mały lęk wysokości.

Nienawidzę tego koguta. Pieje od czwartej nad ranem, dzień w dzień. Skąd wiem że od czwartej? Bo codziennie mnie budzi więc sprawdzam która godzina. Zawsze jest to czwarta. Podobnie było z moim kotem który patrzył na mnie punktualnie o 2:30 każdego dnia z wyjątkiem niedziel. Kotu darowałem, kogutowi też muszę.

Dzisiaj o 5:44 zapiał i gdy miał skończyć urwał, myślałem więc że ktoś już nie wytrzymał i odciął mu łeb. Skąd wiem że była to 5:44? Bo równo minutę później odezwał się mój budzik a w raz z nim kogut. Jednak nikt go nie zabił.

Ruszyłem biegać. Po raz czwarty z rzędu tą samą drogą w górę i po raz czwarty tą samą drogą w dół. Ciągle sobie powtarzam że muszę biegać wolniej i ciągle sam siebie nie słucham, a to nie dobrze. W każdym razie przebiegłem te kilkanaście kilometrów i dotarło do mnie że nowa koszulka jest tak ładna jak niepraktyczna. Może i nadaje się do biegania dla ludzi którzy biegają sobie od czasu do czasu po parę kilometrów ale dla mnie lepiąca się od potu koszula jest dość średnim pomysłem.

Po raz czwarty ludzie w oddalonych o 4-5 kilometry domkach patrzyli się na mnie dziwnie, a ja po raz czwarty patrzyłem się przed siebie i na tę kozę przypiętą do drzewa, której ewidentnie nie w smak było takie życie.

Zawsze gdy widzę kozę przypomina się jak kiedyś w Jiawang jechałem na meridce i zauważyłem kozę skaczącą w dół z trzymetrowego mostu , od razu przyśpieszyłem bo przecież to już dość wysoko dla takiego stworzenia. Tak przynajmniej wtedy myślałem. Teraz myślę że kozy zostały stworzone do skakania.

Wracając zatrzymałem się na moment by kupić świeżo wypieczony chleb , a potem jeszcze paręset metrów, zakręt i…jakiś facet stoi przed drzwiami. Nie mam pojęcia kto to, więc się odsuwam i idę rozciągać gdzie indziej a przy okazji dzwonię do June. Raz, drugi, w końcu trzeci. Nie odbiera. A przemoczona koszula lepi się do ciała w ten nie całkiem ciepły poranek więc decyduję się wejść do mieszkania. Odkręcam zamek, wchodzę, zakręcam i idę obudzić June. Wyrwana ze snu idzie otworzyć drzwi, a facet już stoi w przedsionku.

Na szczęście, bardziej dla Niego chociaż dla nas pewnie też, facet miał sprawę do ojca June, a że Jego nie ma to sobie poszedł. A mnie w tym wszystkim dziwi ten brak poszanowania dla zamknięty drzwi. Rozumiem że wystarczy pokręcić by je otworzyć, ale czy to znaczy że się kręcić powinno?

Uwielbiam jagnięcinę. Jest to najpyszniejsze mięso ze wszystkich jakie znam, wyraziste i wpasowujące się idealnie w moje gusta.

Najpyszniejszego kebaba jakiego jadłem w życiu zjadłem lata temu w Krakowie i był z jagnięciny, a przynajmniej z baraniny. Nigdy przedtem i nigdy potem nie zjadłem równie pysznego kebaba. Nie zrozumcie mnie źle, były przyzwoite, ba nawet bardzo dobre, ale tamten wtedy był czymś wyjątkowym. Może w mojej pamięci robię go czymś jeszcze bardziej wyjątkowym, ale nie dbam o to, to był najlepszy kebab w życiu.

Niektórym, jak mojej babci, zapach jagnięciny się nie podoba. Mój dziadek, podobnie jak ja, jagnięcinę lubił i raz poprosił babcię by ją przyrządziła. Babcia, jak na dobrą żonę przystało, przygotowała pyszny obiad, podała go dziadkowi, a następnie umyła garnek i wyniosła go na śmietnik bo nie mogła znieść zapachu. Mi jednak ten zapach w ogóle nie przeszkadza, ba uwielbiam go.

Jagnięciny jednak nie jem. Nie dlatego że w Chinach czasami podmienia się ją na szczurze mięso, a po grillowaniu nie czuć różnicy (podobno). To zresztą i tak nie jest wielki problem bo wystarczy udać się w miejsce gdzie obrana ze skóry owca wisi i czeka. Wtedy ma się pewność że to nie szczur.

Nie jem odkąd June przeczytała mi jak w Chinach zapalił się budynek na owczej farmie i kilkaset owiec zginęło upieczonych żywcem. Oczywiście Przygoda z owcą Murakamiego i Trium owiec, oraz Sprawiedliwość owiec Leoni Swann także się do tego przyczyniły, ale w mniejszym stopniu.

A skoro nie jem owiec, to siłą rzeczy nie jem też kóz, w końcu w Chinach owca to koza a koza to owca. Dlatego też czasem rok owcy nazywa się u nas rokiem kozy. Nie dość że te słowa brzmią tak samo to jeszcze są zapisywane w ten sam sposób. Czasem jak ktoś ma czas to powie że koza to górska owca, ale z reguły nikt się do takich drobnostek nie przywiązuje.

Piszę o tym wszystkim bo wczoraj idąc z June w odwiedziny do jednej z Jej ciotek, oczywiście po zmroku, bo tu już przed 20 jest ciemno i ani śladu gwiazd na niebie, widziałem owcę na dachu. Nie zdążyłem nawet Junen jej pokazać bo uciekła. Zobaczyła że się na nią patrzę i uciekła sprawiając że w powietrzu zawisły słowa hej June, widzisz tę owcę na dachu?

Koza byłaby o wiele mniej dziwna na dachu niż owca, ale z drugiej strony w tej wiosce część budynków budowana jest na dole drogi, a część na górze, więc spokojnie mogła sobie przeczłapać.

Tak wiem że nie ma zdjęć, ale nic na to teraz nie poradzę. Po 28-ym sierpnia to się zmieni.

Minął mnie dzisiaj radiowóz i na parę sekund przestało mi bić serce. Mógłbym napisać że chciałem odwrócić się i pobiec w drugą stronę, ale byłoby to kłamstwo bo zostały mi jeszcze cztery kilometry z trzynastu i wszystko przede mną miało być z górki więc nie miałem najmniejszej ochoty znowu biec pod górę. Bliższe prawdy jest stwierdzenie że chciałem uciec w bok, ale w swojej białej koszulce nie byłbym w stanie ukryć się w polu zielonej kukurydzy. Nie mogąc uciec w bok i nie chcąc zawrócić pobiegłem przed siebie.

By zrozumieć dlaczego serce mi się zatrzymało musimy cofnąć się do marca, do sytuacji której na blogu nie opisałem, a przynajmniej nie mam momentu opisywania jej w pamięci, ani w pliku z blogiem, także chyba się nią nie podzieliłem.

Był wczesny poranek. Dopiero unosiła się mgła, lub smog, w końcu to Chiny i ciężko rozróżnić, ruszyliśmy z June na śniadanie. Upatrzyliśmy sobie restaurację z zupą wołową. Zupa wołowa i zupa z jagnięciny to jedne ze specjalności Luoyang, oczywiście nie znajdziecie o tym informacji w większości przewodników, bo one skupiają się na jedzeniu typu bufet wodny czyli tradycyjnych dwanaście dań związanych z płynami które to je się od wielkiego dzwonu. Są to same zupy z kawałkami mięsa i krwią, lub bez krwi to już zależy od restauracji. Nie ma tam żadnego makaronu, ale można kupić chleb i sobie wrzucić, a warto bo z reguły jest to świetny chleb.
Upatrzyliśmy sobie tę restaurację, June zamówiła zupę i chleb dla mnie, a dla siebie poszła po coś obok, bo nie bardzo chciała jeść mięso wtedy.
Zajadałem się zupą w praktycznie pustej restauracji, ludzie nawet na mnie zwracali uwagi i nawet do głowy nie przyszłoby mi to co miało się za chwilę wydarzyć.
Wyszliśmy z restauracji i nie uszliśmy nawet 50 metrów gdy podjechała pod nas policyjny transporter z którego wyskoczyło 3 policjantów, a w środku został jeszcze kierowca. Jeden z nich, zapewne najwyższy stopniem, podszedł do June.
– Jesteś jego tłumaczką?
– Tak.
– Wiesz, że tu obcokrajowcy nie mogą przebywać?
– Wiem i już idziemy.
– Możemy Was odwieźć na dworzec autobusowy.
– Nie, nie trzeba, za mostem czeka na nas znajoma w samochodzie.
– Dobrze. Do widzenia.
– Do widzenia.
Nie wiem czy wydarzyło się to tak szybko że tego nie zarejestrowałem czy też byłem tym tak zestresowany że nie chciałem tego zarejestrować. Ostatecznie nic się nie stało, dotarliśmy do znajomej w samochodzie a potem pojechaliśmy na chińskie wesele. Tylko że…od tego zdarzenia minęło pięć miesięcy a ja z June nie pojechałem do Jej rodziców ani razu. Staram się nie myśleć o tym jak bardzo jest to skomplikowane i zupełnie bezsensowne, bo przecież tej bazy wojskowej nie widziałem nawet z dystansu, ale fakt jest taki że w ten marcowy poranek po raz pierwszy poczułem że faktycznie nie powinienem tam przebywać. Na całe szczęście June mieszka w mniejszej wiosce na wzgórzu gdzie może ludzie się tym aż tak bardzo nie przejmują.

Nie mogę biegać bo mnie wywiozą z tego miasta to wymówka której chyba nikt inny nie ma.