Różne rodzaje herbaty

Za czasów panowania cesarza Kiasunga, w dwunastym wieku, zaczęto wyróżniać kilka rodzajów herbaty. To właśnie ten cesarz Cesarz Kiasung w dwunastym wieku stwierdził że białą herbata jest najlepsza. Jednak on sam miał raptem kilka odmian do wyboru.

W czasach dynastii Ming (1368-1644) zaczęło się to zmieniać dzięki rozwojowi handlu zagranicznego. Szukano sposobów na przedłużenie trwałości herbaty i odkryto że fermentacja nadaje się do tego doskonale. Zaczęto od produkcji herbat oolong, oraz czarnej. Równocześnie zaczęto eksperymentować z dodawaniem różnych aromatów do herbat.

Zielona

Starożytni Chińczycy po raz pierwszy napotkali krzew herbaciany w południowych Chinach i zaczęli jego liści używać jako ziele. Obrabiano je w następujący sposób: najpierw parzono a następnie suszono by zachowały dłużej świeżość. Metoda ta została dopracowana w czasach dynastii Han (206 p.n.e. – 220) w efekcie czego powstawało coś co nazwaliśmy obecnie zieloną herbatą, bardzo przypominającą współczesną japońską sencha.
By przygotować herbatę do spożycia najpierw przygotowywano wywar z wodą i innymi ziołami lub sproszkowano ją i spożywano jako proszek, lub w płynie.

Wraz z wzrostem znaczenia herbaty w chińskim zielarstwie zmieniły się metody produkcji, zaprzestano natychmiastowego suszenia bo wyparzaniu. Zamiast tego zaczęto je rozcierać na pastę z której formowano różne kształty a następnie powoli suszono i tworzyło z nich herbaciane bloki.
Delikatne liście i pączki nie były używane, bardziej szanowano dojrzalsze liście. Niektóre bloki były przygotowywane z pełnych liści, co wymagało przygotowywania ich wraz z papką ryżową by skleić liście. Herbatę przygotowywano w blokach zapewne z powodu łatwości transportu i przechowywania.

Żółta i fermentowana

Para odgrywa istotną role w utrwalaniu enzymów liści herbacianych i jest przez to istotnym krokiem w procesie przygotowywania herbaty, w tracie którego liście schładzano błyskawicznie i przygotowywano do dalszego przetwarzania.
Mniej ścisła kontrola przetwarzania herbaty zaowocowała stworzeniem herbaty żółtej. Przy produkcji tej herbaty liście są wyparzane dłużej, lub nie są wystarczająco szybko rozkładane, polewane wodą lub schładzane.

Po szybkim schłodzeniu gdy pozostawiano liście w kupkach na zbyt długi okres czasu, przed dalszym przetwarzaniem liście zaczynały fermentować tworząc nowy rodzaj herbaty. Technika ta przypomina kompostowanie, jednak jest o wiele ściślej kontrolowana i dalej stosowana w produkcji herbaty liu’an, oraz oczywiście pu-erh.
Produkcja herbaty w blokach zaowocowała także stworzeniem innego rodzaju herbaty. Długi czas transportu i przechowywania nieświadomie pozwoliło herbacie na kontakt z florą bakteryjną. Zaowocowało to starzeniem, utlenianiem, oraz fermentacją bloków zielonej herbaty. Bloki zielonej herbaty, które były przechowywane i postarzane były następnie opalane nad węglem by pozbyć się warstwy detrytusu, brudu, oraz błyszczących różnokolorowych narośli, zanim była proszkowana, gotowana i spożywana.

Ulung i biała

Okres panowania dynastii Tang był także okresem popularyzacji herbaty ulung, która została stworzona w prowincji Fujian.

Początkowo była produkowana w formie bloków i znana była pod nazwą beiyuan cha北苑茶. Znaczenie miażdzenia liści było tak istotne że znalazło miejsce w poezji: liście należało wybierać szczypcami i miażdżyć je w czasie słonecznego dnia wśród ciepłych wiatrów „采茶非采菉,遠遠上層崖。布葉春風暖,盈筐白日斜…”.

Białą herbata także została stworzona w prowincji Fujian. Pisarz Tian Yiheng opisał w następujący sposób proces wytwarzania białej herbaty: zamiast poddawanie utrwalaniu poprzez opalanie nad otwartym płomieniem, jak w przypadku herbaty zielonej, należy je suszyć na słońcu co ma zachować naturalny smak.

Czarna

Technika wytwarzania czarnej herbaty pochodzi z czasów późnej dynastii Ming, z miasta Wuyishan w prowincji Fujian.
Najprawdopodobniej jest wynikiem albo zbyt długotrwałego utleniania liści w czasie wytwarzania herbaty ulung, lub produktem ubocznym wytwarzania herbat białej i zielonej.

Na początku siedemnastego wieku producenci herbaty w górach Wuyi zaczęli wyrabiać uschnięte liście by je zmacerować a następnie suszyli je na słońcu doprowadzając do utleniania i doprowadzając do powstania czarnej herbaty gongfu工夫紅茶.

W przypadku braku słońca lub przy niskich temperaturach uschnięte liście były przetwarzane wewnątrz ogrzanych pomieszczeń doprowadzając do utlenienia, a następnie wędzone dymem pochodzącym z palenia drewna sosnowego tworząc lapsang souchong小種紅茶/正山小種.

Historia głosi że lapsang souchong została odkryta gdy żołnierze przechodzili przez fabrykę herbaty w Wuyi co doprowadziło do opóźnień w procesie wytwarzania i doprowadziło do utlenienia liści, które zostały ocalone poprzez wysuszenie ich nad ogniem.