Mandżurowie, czyli 满族manzu. To mniejszość etniczna wywodząca się z terenów obecnej Mandżurii, od których wzięła ona swoją nazwę.
Wywodzą się z ludów tunguskich, konkretnie od Dżurdżenów i są trzecią największa mniejszością etniczną w Chińskiej Republice Ludowej.
O Dżurdżenach i ich historii pisałem tutaj – http://rainreborn.pl/2014/01/dzurdzeni/
Współczesność
Im bliżej końca dynastii Qing tym częściej przedstawiano Mandżurów jako najeźdzców. Czynił tak między innymi Sun Yat-Sen, chociaż jego rewolucja była wspierana przez oficjeli i oficerów wywodzących się z Mandżurii.
Podejście to zostało zmienione po 1911, kiedy to podjęto próby integracji tej mniejszości. Mimo tego coraz mniej ludzi używało języka mandżurskiego. Ludzie zaczęli zmieniać nazwiska by ustrzec się hańby i wstydu związanych z pochodzeniem.
Po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej w 1952 roku oficjalnie uznano Mandżurów za mniejszość etniczną, a komunistyczny rząd dążył do poprawy stosunków z każdą z prześladowanych, do tej pory, mniejszości. W związku z tym część ludzi wyszła z ukrycia i przyznała się do swojego pochodzenia.
W latach 1980-ych doszło do prawdziwego renesansu kultury i języka Mandżurów.
Sztuka ludowa
Ośmiokątny bęben
Ośmiokątny bęben jest jednym z najważniejszych elementów kultury Mandżurów. Przypuszcza się że wywodzi się z bębna wojskowego.
Zbudowany jest on z drewna, a wokół niego znajdują się dzwonki. Zazwyczaj jest kolorowy: biały, czerwony, żółty i niebieski. Dźwięki wywołuje się uderzając w niego palcami i potrząsając wprawiając w ruch dzwonki.
Ulabun
Jest to tradycyjny mandżurski sposób opowiadania historii. Można go rozbić na dwie części: opowiadanie historii ludowych, oraz rodzaj muzyki ludowej która służy także przekazywaniu informacji.
Religia
Aż do 17 wieku mandżurowie wyznawali przede wszystkim szamanizm. Po wejściu w kontakt z kulturą Chin zachowała się tylko część zwyczajów szamanistycznych.
Zachowała się wiara w sny, oddawanie czci totemom, oraz duszom zmarłych. W czasach panowania dynastii Qing nie zbudowano w Pekinie żadnych świątyń szamanistycznych.
Chińska religia ludowa
Mandżurowie czcili praktycznie tych samych bogów co Chińczycy Han, najlepszym przykładem jest oddawanie czci Guan Yu, nazywanego Bogiem Obrońcą Narodu.
Tradycje
Ujeżdżanie koni i łucznictwo
Jak przystało na ludność stepową pierwsi Mandżurowie byli świetnymi jeźdźcami. Cesarz Taizong powiedział wręcz jeździectwo i łucznictwo są najważniejszą sztuką walki w naszym kraju.
Każdej wiosny i każdej jesieni wszyscy, począwszy od zwykłych robotników na arystokracji kończąc musieli wziąć udział w próbie łuczniczej i ujeżdżaniu. Od wyników testu zależał status arystokracji.
Z czasem przerodziło się to w zabawę, polowanie na łabędzie, czy też strzelanie do jedwabnego celu, lub strzelanie do świeczki w środku nocy.
Po śmierci cesarza Qianlonga zwyczaje te stopniowo odeszły w zapomnienie.
Zapasy
Zapasy, czyli buku wywodzą się z mongolskiego słowa bökh. Ich początki sięgają Dżurdżenów a nawet wcześniej. Przypominają zapasy mongolskie, o też z tego regionu się wywodzą.
Za czasów cesarza Chongde Mandżurowie stworzyli własny styl i już sto lat później byli w stanie wygrać z zapaśnikami z Mongolii.
Jak wyglądają zapasy mongolskie możecie zobaczyć tutaj -https://www.youtube.com/watch?v=OdNUNnyNI3k
Sokołnictwo
Jak na lud łowczy przystało mandżurowie hodowali sokoły. W czasach dynastii Qing dobrze wyszkolony sokół by bardzo drogim prezentem. Obecne tereny prowincji Heilongjiang oraz północnej części prowincji Jilin były znane z sokolnictwa.
Jazda na lodzie
Cesarz Qianlong nazywał to sportem narodowym.
Istniał specjalny oddział składający się z około 1600 żołnierzy którzy specjalizowali się w walce na lodzie.
Literatura
Najbardziej znane dzieło to Opowieść o szamanie Nisan, która opowiada o tym jak szaman Nisan pomaga młodemu łowcy wrócić do świata żywych. Historia ta była spopularyzowana nie tylko wśród Mandżurów, ale także wśród innych ludów z terenów obecnej Mandżurii.
Język
Język wywodzi się z dialektu Dżurdżenów z Jianzhou i został ustandaryzowany za czasów panowania cesarza Qianlong. Wszyscy przebywający na dworze cesarza musieli posługiwać się tym językiem lub narażali się na srogą reprymendę.
Dżurdżeni używali własnego alfabetu, jednak po upadku dynastii Jin alfabet ten zaczął zanikać. Po tym jak Nurhaci rozpoczął rewolucję przeciwko dynastii Ming rozkazał on dwóm uczonym by stworzyli alfabet dla języka mandżurskiego.