Dlaczego?

Większość tego wpisu będą stanowiły wymówki, także jeżeli szukasz motywacji do biegania lepiej sobie odpuść, nie czytaj, wrzuć w google motivating pictures i oglądaj.

Wczoraj do June zadzwoniła osoba odpowiedzialna, nie nauczyciel, za studentów biorących udział w biegu i powiedziała że w tym roku autobusu dla biegaczy nie będzie. W tym momencie szlag mnie strzelił i machnąłem już na to ręką.

Nie machnąłem gdy okazało się że będę musiał jechać o szóstej rano Bóg wie gdzie, nie machnąłem ręką gdy dowiedziałem się że autobusy powrotne będą tylko do linii startu, która jest właśnie Bóg wie gdzie, a potem to już pewnie typowy Chiński kapitalizm czyli no możemy Cię zabrać, ale zamiast 5 RMB zapłacisz dzisiaj 50 RMB, nie machnąłem ręką gdy nie było jak się skontaktować zarówno z ludźmi z biura zawodów jak i z tymi organizującymi wszystko w koledźu, ale wszystko to powoli skapywało i w końcu miarka się przebrała.

Maraton to przede wszystkim głowa, a mi się tego biegu odechciało i to jest problem. Problemem nie jest nawet to że musiałbym spać w Zhengzhou w hotelu za który zapłacę dodatkowo, to tylko wymówka, ta kropla która sprawiła że machnąłem ręką bo ileż można znieść?

Może byłoby inaczej gdybym zapisał się z wszystkimi studentami, może wtedy ten autobus by się znalazł, ale tak nie zrobiłem i teraz widać mam za swoje.

Jednej rzeczy mi się nie odechciało – biegać. Wręcz zachciało mi się jeszcze bardziej, jest we mnie taka biegowa złość. Coś co sprawia że chce mi się biegać jeszcze bardziej, taki stan dzięki któremu mogę biec i biec. I to jest fajne, ale niefajne jest to skąd ten stan się wziął.

Pozostaje jedynie biec, a maraton…cóż, maraton można pobiec zawsze, tylko lepiej zrobić to ze świeżą głową i dobrym nastawieniem, a nie z pytaniem co to będzie gdy dobiegnę? Bo w ten sposób to można sobie krzywdę zrobić, więc lepiej odpuścić.