Święto duchów znane także jako święto głodnych duchów to jedno z tradycyjnych chińskich świąt. Obchodzi się go piętnastej nocy (czternastej na południu Chin) siódmego miesiąca.
Święto to różni się od święta Qingming (Święto obchodzone 15 dni po równonocy wiosennej. Najprościej byłoby przyrównać je do dnia Wszystkich Świętych bo przypomina je pod tym względem że w jego trakcie odwiedza się groby przodków.
Nazywane jest również dniem czyszczenia grobów bo właśnie wtedy czyści się groby, ofiaruje się zmarłym jedzenie, herbatę, wino, pali papier przypominający pieniądze. A niektórzy ludzie noszą ze sobą gałążki wierzbowe, lub umieszczają je nad drzwiami/bramami by odgonić złe duchy. To właśnie w ten dzień rozpoczyna się wiosenne oranie, odbywają się różne imprezy, puszcza się latawce, czy odpala petard. Jest również istotne z powodu zbiorów herbaty. Herbata zebrana przed tym świętem jest droższa od tej zebranej po (ale czy w gruncie rzeczy każda nie jest zebrana po i wszystkie prócz jednej będą zebrane przed?- http://rainreborn.pl/2013/04/interwaly-3), oraz od święta Chung Yeung (o nim jeszcze będzie) tym iż uznaje się iż w jego trakcie zmarli odwiedzają żywych.
Tego dnia Niebo, Piekło i świat żywych otwierają się i zarówno Taoiści jak i Buddyści wykonują rytuały przemieniające i rozgrzeszające zmarłych. Siódmy miesiąc księżycowy jest miesiącem duchów i typowym dla niego jest oddawanie czci przodkom. Do rytuałów należą także ofiary w postaci jedzenia, palenie kadzideł, oraz palenie specjalnego papieru i innych rzeczy. W czasie serwowania wyszukanych obiadów zostawia się miejsca wolne dla zmarłych.
Zarówno wyznawcy chińskiego buddyzmu jak i taoizmu uznają że święto duchów wywodzi się z pism buddyjskich, jednakże wiele z ceremonii wywodzi się z chińskich religii ludowych lub chińskiej tradycji.
Ulambana
Dla wyznawców buddyzmu Mahayana ósmy miesiąc księżycowy jest miesiącem radości. Często piętnasty dzień ósmego miesiąca jest dniem radości dla mnichów buddyjskich. Ma to nawiązywać do radosnego dnia Buddy: gdy żył jego uczniowie medytowali w lesie w czasie pory deszczowej. Trzy miesiące później, piętnastego dnia siódmego miesiąca wyszli z lasu by uczcić zakończenie medytacji i zdać raport Buddy.
Buddyjskie pochodzenie święta sięga historii, która przybyła z Indii a następnie została zaadaptowana do warunków chińskich.
Mnich buddyjski Maudgalyayana zaczął myśleć o swoich rodziców i zastanawiał się co się z nimi stało. Użył swoich zdolności by dowiedzieć się że narodzili się na nowo, jego ojciec narodził się w rzeczywistości bogów, jednakże jego mama odrodziła się w piekle Avici, czyli rzeczywistości głodnych duchów i przyjęła postać głodnego ducha który nie mógł jeść z powodu bardzo chudego przełyku. Została tym duchem ponieważ pożądała pieniędzy i nie udzielała pomocy mnichom buddyjskim którzy ją odwiedzali.
Budda nakazał Maudgalyayanie umieścić jedzenie na czystym talerzu wyrecytować mantrę siedem razy by je pobłogosławić po czym pstryknąć palcami by przywołać ducha i wskazać palcem na czystą glebę. Dzięki temu mama Maudgalyayany narodziła się, jako pies.
Następnym krokiem było ofiarowanie jedzenia i ubrań pięciuset potrzebującym w konsekwencji czego mama narodziła ponownie jako człowiek.
Obrządki religijne
Wyznawcy buddyzmu i taoizmu odprawiają ceremonie mające wyzwolić duchy od cierpień, budowane są ołtarze a księża i mnisi odprawiają odpowiednie rytuały: rzucają ryż i inne pokarmy by rozdzielić je między zmarłych.
W domach pali się kadzidło, a niektóre sklepy zostają zamknięte by uczynić drogi otwarte dla duchów.
Czternaście dni po święcie ludzie puszczają lampiony na wodzie by odprowadzić dusze do odpowiedniego miejsca. Lampiony te stawia się na papierowych łódkach.